گفت‌وگوی فارس با فوتبالیستی که رئیسی از او درخواست سِلفی کرد
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس، هستند، ورزشکارانی که افتخارات زیادی را برای کشور آفریده‌اند و قهرمانی جهان و المپیک را در کارنامه دارند، اما شاید کمتر کسی نام آنها را شنیده باشد و حتی بدانند که چنین قهرمانانی وجود دارند و در حال ورزش هستند.
تاکنون چقدر در مورد ورزش ناشنوایان و کم شنوایان شنیده و از نوع فعالیت آنها اطلاع دارید؟ آیا قهرمانان این رشته در جامعه شناخته شده هستند؟ مسلما جواب این موضوع برای خیلی از افرادی که ورزش را دنبال می‌کنند، خیر است، چون بهایی که باید به آنها داده شود، نمی‌شود و مسئولان ورزش و حتی رسانه‌ها در این خصوص کم کاری کرده و توجهی نداشته اند.
تمام فعالیت‌های ورزش ناشنوایان زیر نظر فدراسیون ناشنوایان اداره می‌شود که رشته های مختلفی را در بر می‌گیرد.
برهمین اساس برای صحبت و کنکاش در مورد ورزش ناشنوایان و کم شنواها به سراغ «علیرضا بسیح» کاپیتان تیم ملی فوتبال ناشنوایان رفته ایم. بازیکنی که نزدیک دو دهه در تیم ملی حضور دارد و کاپیتان این تیم است. بازیکنی که دو سال قبل خداحافظی کرده بود، اما با اصرار فدراسیون و کادرفنی تیم ملی بازگشت و حالا می‌گوید المپیک سال آینده دیگر آخرین حضور او است.
بیشترین دغدغه علیرضا مشکلات موجود برای ورزش ناشنوایان است و امیدوار است که با حضور سجادی، این بخش از ورزش کشور دغدغه کمتری داشته باشد.
* می‌خواهیم در المپیک برزیل روی سکو برویم
* بیشتر ورزشکاران ناشنوا بیکار هستند و درآمدی ندارند
* قهرمان المپیک را بعد از بازگشت به ایران از کار اخراج کردند
* رئیسی گفت خودم صدای شما می‌شنوم
* شاید در کشتی می‌ماندم، موفق تر از فوتبال بودم
* پدرم ناشنوا و خواهرانم هم کم شنوا هستند
* می توانستم با شنواها باشم و تمرین کنم، اما تنبلی کردم
* فوتبال را رنگی دنبال نمی‌کنم و فقط طرفدار یک تیم هستم
مشروح گفت‌وگوی فارس با کاپیتان تیم ملی فوتبال ناشنوایان را در زیر می‌خوانید:
فارس: شرایط تیم ملی چگونه است؟
مشغول تمرین هستیم و خودمان را برای المپیک سال آینده در برزیل آماده می‌کنیم.
فارس: از وضعیت راضی هستید؟
فعلا در سالن تمرین می‌کنیم و منتطر آماده شدن چمن هستیم.
فارس: ظاهرا بعد از چند سال زمین چمن مصنوعی که تمرین می کردید، در حال تعویض است.
بله، چمن از سال 88 روی زمین نصب شده بود و بعد از 12 سال تعویض می‌شود. کلا چمن از بین رفته بود و نمی‌توانستیم به خوبی تمرین کنیم.
فارس: زمین تان چه زمانی آماده می شود؟
گفته‌اند دو هفته ای تحویل می‌دهند، اما بعید می‌دانم این اتفاق بیفتد.
فارس: چند ماهی تا المپیک باقی مانده؟ آیا فرصت کافی برای آماده سازی دارید؟
به خاطر کرونا نتوانستیم تمرینات زیادی را انجام دهیم و فرصت هم تا مسابقات کم است. البته امسال چند مسابقه جهانی در رشته های مختلف داشتیم و تیم‌ها شرایط خوبی داشتند. خود ما هم خرداد ماه انتخابی جهانی در کیش داشتیم.
فارس: فکر می کنید چه نتیجه ای در برزیل کسب کنید؟
تمام تلاش ما این است که اتفاق خوبی را رقم بزنیم. قول داده ایم که جزو سه تیم اول المپیک باشیم و این کار هم نیاز به هماهنگی و حمایت دارد.
فارس: مربی تان چه کسی است؟
آقای قادر تیموری که خودش هم ناشنوا بوده و مدرک مربیگری A آسیا را دارد.
فارس: مسابقه تدارکاتی تا المپیک خواهید داشت؟
بازی تدارکاتی داخلی خواهیم داشت، اما برون مرزی خیر. برای رفتن به سفر خارجی نیاز به هماهنگی و بودجه است و هزینه های سنگینی را در پی دارد و در ناشنوایان صرف این هزینه‌ها را کسی تقبل نمی‌کند.
فارس: پس توجهی که باید به ورزش ناشنوایان بشود وجود ندارد؟
واقعیت این است که نمی‌شود. همیشه قول هایی داده می‌شود، اما عملی نمی‌شود. ورزش ناشنوایان هیچ تفاوتی در نحوه تمرین و مسابقه با افراد شنوا ندارد، اما در بحث معیشت و پاداش تفاوت ها بسیار است. الان بیشتر بچه های ما بیکار هستند و پاداشی هم دریافت نمی‌کنند. البته الان با آمدن حمید سجادی به عنوان وزیر ورزش خیلی امیدواریم که نگاه ها تغییر کند و کمک های بیشتری صورت بگیرد.
فارس: سجادی در بازدید از فدراسیون ناشنوایان نشان داد اطلاعات و شناخت خوبی از این حوزه دارد.
او توانایی ناشنواها را می داند و کسی هم که شناخت داشته باشد، می‌داند که حق آنها این جایگاه نیست. ما قهرمان المپیکی داریم که در استان خودش کار ندارد و سیگار می‌فروشد یا یک ورزشکار دیگر پیک موتوری کار می کند. ورزشکاری داریم که مدال المپیک گرفته و پس از بازگشت به ایران از کار بیکار شده است.
فارس: چون سر کار حضور نداشته است؟
بله. کارگر روز مزد بوده و صاحبکارش هم گفته چون چند روز نبودی از کار بیکارش کرده است.
فارس: باید افتخار کنند که یک نفر پرچم ایران را بالا برده است.
وقتی یک شرکت دولتی باشد، می‌شود با رایزنی فدراسیون یا وزارت ورزش مرخصی رد کرد و کمکش کرد، اما اینها در کارگاه های خصوصی کار می کنند و وقتی هم حضور نداشته باشند، اخراج شان می‌کنند و حقوقی نمی دهند.
فارس: برای استخدام قهرمانان ناشنوا و کم شنوا کاری صورت گرفته است؟
فدراسیون از طریق وزارت ورزش در حال رایزنی است و امیدوارم به تصویب هیات دولت برسد و ورزش ناشنوایان هم جزو مصوبات باشد.
فارس: خودت مشغول چه کاری هستی؟
من چند سالی است که کارمند قراردادی فدراسیون هستم.
فارس: زمین‌ها و سالن های ناشنوایان هم ظاهرا قدمت زیادی دارند.
بله ورزشگاه ما برای 50 سال پیش است و اگر فدراسیون را نداشته باشیم، کل ورزش ناشنوایان تعطیل خواهد شد.
فارس: در حال حاضر چند ورزشکار حرفه ای ناشنوا داریم؟
ورزشکار حرفه ای زیاد داریم که عنوان دار جهان و المپیک هستند. فوتبال نایب قهرمان المپیک شده و فوتسال هم دو دوره قهرمانی جهان را در کارنامه دارد. برای همین المپیک سال آینده چیزی حدود 150 ورزشکار باید اعزام شود که هزینه زیادی خواهد داشت. جدا از آن باید برای آنها اردوی آماده سازی هم برگزار کنید. در وزارت ورزش قبلی حمایت خوبی وجود نداشت، اما خوشبختانه صالحی امیری، رئیس کمیته ملی المپیک توجه خوبی به ورزش ما دارد و پشتیبانی می‌کند.
فارس: شما در دیدار ورزشکاران با آقای رئیسی، قبل از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری داشتید، چه صحبت هایی آنجا مطرح شد.
درخواست مان این بود که درست است که ناشنوا هستیم، اما دوست داریم صدای ما هم شنیده شود. همین که دیده شویم، خوب است، چون خیلی از مردم نمی دانند که ناشنوایان هم ورزش دارند. اگر این توانایی ناشنوایان در بین مردم جا بیفتد، دیدگاه دولت مردان هم تغییر خواهد کرد.
فارس: ظاهرا آقای رئیسی هم قول‌هایی به شما دادند.
بله گفتند من خودم صدای شما می‌شوم و پیگیر مشکلات تان هستم. حتی گفت بیایید یه عکس سلفی هم بگیریم تا بعدا اگر اتفاقی نیفتاد شما این را به عنوان سند داشته باشید و پیگیر قول های ما باشید.
فارس: چه شد که سمت فوتبال آمدید؟
من ابتدا کشتی می‌گرفتم و از 13 تا 15 سالگی این ورزش را انجام می‌دادم. خیلی خوب بودم و اگر کشتی را ادامه می‌دادم خیلی موفق تر از فوتبال بودم.
فارس: چه شد که ادامه ندادی؟
چون یک مقدار خشن شده بودم، پدرم دیگر اجازه نداد که ادامه دهم. گفت هر رشته ای دوست داری برو، اما کشتی نه. من هم به ناچار کنار گذاشتم که خیلی سخت بود.
فارس: کدام منطقه بودید؟
منزل ما قیامدشت بودیم و از آنجا به باشگاهی در میدان خراسان می آمدم و آنجا تمرین می کردم.
فارس: چطور فوتبال را انتخاب کردی؟
در کوچه مان زیاد بازی می کردیم و فوتبالم هم خوب بود. یکی از اقوام مان یعنی امید سعیدی که قهرمان سابق دوومیدانی بود به من گفت ناشنوایان فوتبال دارند و برو با آنها تمرین کن. من هم یک جلسه رفتم و مربی هم انتخابم کرد و دیگر وارد مسابقات کشوری شدم و بعد از آن به اردوی تیم ملی هم دعوت شدم.
فارس: در اقوام تان هم ناشنوا دارید؟
بله این موضوع ارثی است و زیاد داریم. پدرم کامل ناشنوا است و سه خواهرم هم مثل خودم کم شنوا هستند.
فارس: چند دوره در المپیک ناشنوایان شرکت کرده اید؟
اگر در این دوره باشم، می‌شود 5 دوره.
فارس: پس رکورد دار هستید؟
بله، دیگر پیر مرد شده ام و نمی‌دانم چرا مرا کنار نمی‌گذارند! (با خنده)
فارس: چند سال دارید؟
37 سال
فارس: پس با سید جلال حسینی برای ماندن در سطح اول فوتبال رقابت دارید؟
بله تقریبا (با خنده). حقیقت این است که دو سال قبل در اوج از تیم ملی خداحافظی کردم، اما سال گذشته محمد حسین ضایی که به عنوان سرمربی انتخاب شد، من مربی شدم. یک روز سرمربی تیم وقتی یکی دو بازیکن مصدوم بودند در بازی درون تیمی به من گفت بازی کن و من هم چون دلم تنگ شده بود، بازی کردم.
فارس: بعد چه اتفاقی افتاد؟
فردای آن روز رئیس فدراسیون مرا خواست و ابتدا طوری صحبت شد که فکر کردم تخلفی کرده‌ام اما از من درخواست کردند که برگردم و به تیم کمک کنم و با وجود اینکه اضافه وزن آورده بودم، چاره ای جز پذیرش نداشتم و برگشتم.
فارس: پس با این شرایط حالا حالا در تیم ملی حضور خواهی داشت؟
المپیک سال آینده آخرین حضورم است و دیگر تحت هیچ شرایطی نخواهم بود. از لحاظ بدنی مشکلی ندارم، اما به هرحال باید به زندگی شخصی ام هم برسم. از سال 2004 در تنیم ملی هستم و 17 سال تمام 6 ماه از سال را در اردو و مسابقه بودم. در این مدت چیزی عاید من نشد و با این سابقه هنوز با موتور رفت و آمد می‌کنم. در آسیا قهرمان شدیم، 10 میلیون پاداش گرفتم، آیا حق ما این مبلغ بوده است؟ ما ورزشکاری داریم که با تاکسی اینترنتی کار می‌کند و به دلیل اینکه ناشنوا است، مشکلات زیادی در کار دارد. الان قانون اشتغال 3 درصدی ناشنوایان را داریم، اما هیچ جا اجرا نمی‌شود.
فارس: شرایطی وجود دارد که بتوانید در کنار افراد شنوا تمرین کنید و مسابقه دهید؟
بله، این امکان وجود دارد.
فارس: نمی توانستید مسیر را تغییر بدهید؟
من یک جاهایی خودم مقصر بودم و نمی‌توان همه تقصیرها را گردن مسئولین انداخت. من بازیکن لیگ دسته اول کشور بودم، اما خودم ادامه ندادم و به نوعی تنبلی کردم. الان ما تیراندازی داریم که به اردوی تیم ملی شنواها دعوت شده است. کشتی گیران و تکواندوکارهای خوبی هم داریم، اما به دلیل اینکه نمی شنوند، نمی توانند با شنواها تمرین کنند و مربیان و سرپرستان هم قبول نمی کنند. باز برای کم شنواها را شرایط بهتر است.
فارس: شنوایی خود شما در چه حدی است؟
من 70 درصد ناشنوا هستم و از دو سمعک استفاده می‌کنم.
فارس: فوتبال را رنگی هم دنبال می‌کنید؟
من طرفدار تیم ملی ناشنوایان هستم و استقلال و پرسپولیس برایم تفاوتی ندارد. واقعیت این است که بیشتر فوتبال خارجی را دنبال می‌کنم و فوتبال داخلی هم اگر دربی باشد، تماشا می‌کنم.
فارس: و صحبت پایانی؟
تمام دغدغه من بعد از حدود 20 سال حضور در ورزش ناشنوایان بحث معیشتی ورزشکاران است، چون نیاز به حمایت جدی دارند. با حرف و شعار نمی‌توان کار را جلو برد و به این حوزه باید توجه بیشتری صورت بگیرد.
انتهای پیام/
