دادنها و ندادنهای خداوند، هر دو دارای حکمت است. او پروردگار دانا، مهربان و بخشنده ماست و از دادن ابایی ندارد. بخشش از خزانه او نمیکاهد تا به آن دلیل از عطای به ما چشمپوشی کند. اگر چیزی به ما نداده از روی حکمت و علاقهای است که به ما دارد لذا حضرت علی(ع) و فرزندان بزرگوار ایشان در دعاهای خودشان، هم به خاطر دادهها و هم ندادهها، خدا را شکر میکردند چون پروردگار به مصلحت ما دیده که چیزی به ما عنایت کند یا نکند لذا باید به خواست او راضی باشیم.
حضرت علی(ع) در ادامه پندهای شفادهنده خودشان به آن کسی که از ایشان درخواست موعظه کرده بود فرمودند، از کسانی نباش که «إِنْ أُعْطِیَ مِنْهَا لَمْ یَشْبَعْ وَ إِنْ مُنِعَ مِنْهَا لَمْ یَقْنَعْ» یعنی اگر نعمتها به او برسد سیر نمیشود و در محرومیت قناعت ندارد. حرص نقطه مقابل قناعت است و انسان را بیچاره میکند. امام کاظم(ع) فرمود: «مَثَلُ الدُّنْیا مَثَلُ ماءِ الْبَحْرِ کُلَّما شَرِبَ مِنْهُ الْعَطْشـانُ ازْدادَ عَطَشا حَتّی یَقْتـُلَهُ» یعنی مَثَل دنیا، همچون آب دریاست که تشنه هر چه از آن بنوشد، تشنهتر میشود، تا آنکه او را میکشد.
به همین دلیل حضرت علی(ع) فرمود از کسانی نباشید که اگر خداوند چیزی به شما داد باز هم حرص بیشتر داشتن آن را داشته و اگر خداوند ندادن چیزی را به مصلحت دانست قانع نباشیم. لذا به رضای پروردگارمان راضی باشیم.
* منتشر شده در ایکنا