وزنه بردارانی که یکی به نعل می‌زنند، یکی به میخ
وزنه بردارانی که یکی به نعل می‌زنند، یکی به میخ
تغییر در همه جای دنیا، به مانند یک جراحی سخت است که درد دارد و گاه خونریزی؛ نیاز به استقامت دارد و پشتکار تا بالاخره یک سیستم غلط که نهادینه شده، از بین برود و سیستمی جدید روی کار بیاید. با این اوصاف، به نظر می رسد در ورزش ایران و به خصوص وزنه برداری، چنین چیزی معنایی ندارد.
ظهر امروز ملی پوشان وزنه برداری، در حرکتی هماهنگ با انتشار یک متن مشترک، اعلام کردند که اردو را ترک می کنند و تا بهبود شرایط، بازگشتی در کار نیست. همان لحظه تصمیم گرفتم با دو- سه نفر از این عزیزان تماس بگیرم اما پاسخی ندادند و بعد پیغام گذاشتم که فقط یک پاسخ تکراری گرفتم: فعلا مصاحبه نمی کنیم!
حقیقتا هر طور که به قضیه نگاه کنید، نمی توان این موضوع را تفسیر کرد که چطور ورزشکاران، از مشکلات و معضلات موجود دادشان در آمده و اعتصاب می کنند اما حاضر نیستند پای حرف خود باشند و در رسانه ها، از خواسته خود به حق دفاع کنند. معضل سومدیریت در دوران علی مرادی، مانند بختک بر جان وزنه برداری افتاد و در سه سال اخیر، به اندازه سی سال این ورزش را به عقب راند اما ورزشکاران هیچگاه به صورت جدی، دست به اعتصاب نزدند تا یک بار برای همیشه، تکلیف خود و فدراسیون را روشن کنند.
با این وجود، اقدام دسته جمعی امروز آن ها ستودنی است چرا که پس از مدت ها بالاخره حق خود را طلب کردند و اگر چه دیر است اما می تواند نتیجه دهد. اما سیاست یک بام و دوهوایی که این قهرمانان در پیش گرفته اند، مطمئنا نمی تواند فرجام خوشی داشته باشد و باعث تغییر در وزنه برداری شود؛ اگر اعضای تیم ملی می خواهند در مقابل این سو مدیریت بایستند و حق خود را طلب کنند، بهتر است بیایند و دلایل و مشکلات را بگویند تا آنچه که در این سال ها باعث شده وزنه برداری به چنین روزی بیفتد، مشخص شود و همه بدانند این آوار بی تدبیری و سو مدیریت، از کجا نشات می گیرد.
باور کنید درست است که این اقدام شما، اقدام خوبی است برای مقابله با بختک بلاتکلیفی، و شهوت قدرت آقای رئیس؛ اما یکی به نعل زدن و یکی به میخ، هیچگاه پایان خوشی ندارد. پس بهتر است پای حرف خود بایستید و قاطعانه از موضع خود دفاع کنید، تا بلکه بتوان پیش از مرگ کامل این رشته پرافتخار، قدمی برای احیای پیکر نیمه جانش برداشت.
۲۵۷ ۲۵۱
