او به حق یکی از با شرف ترین مردان روزگار، دلسوز، علاقمند به وحدت ملی، شوخ طبع،اهل اصلاح ذات البین و بشدت دوست داشتنی،متواضع و ساده زیست بود.هنوز همان پیکانی را سوار می شد که از سالها پیش مرکبش بود.
یقین دارم هیچکس حتی یکبار از او غیبت نشنیده است و اگر کسی در حضورش غیبت می کرد بلافاصله مسیر حرف را تغییر می داد.
در هر محفلی احترام همه حضار را به یک اندازه نگه می داشت و برایش جوان و پیر، نخبه و عامی هیچ فرقی نداشت.
اهالی رسانه یک پدر را از دست داده اند. خدایش رحمت کند.
چندین سال قبل بعد از مجلس ختم اخوی حاج حسین آقای شریعتمداری دیدمش. کنار مسجد روی پله نشسته بود. از او خواهش کردم به محل کارش برسانمش. گفت با دوستی آمده ام که همین اطراف است و بزودی می رسد.اگر با تو بیایم شاید ناراحت شود. تا آمدن دوستش با او همکلام شدم. لحظاتی بعد گفت دوستم آمد. پیکانی از راه رسید که آرم روزنامه اطلاعات روی بدنه اش حک شده بود. دوست آقای دعایی در واقع راننده اش بود ولی او از اسم “راننده” استفاده نکرد.
خدایش بیامرزاد که مرد بود. خیلی .