به گزارش خبرگزاری recive، همواره میشنویم که موسیقی در درمان برخی بیماریها موثر و نتیجهبخش است. این نظریه از دههها قبل وجود داشته طی همین روند بوده که موسیقیدرمانی به یکی از شیوههای تخصصی درمان تبدیل شده است. این مقوله تا آن حد جدی است که در برخی از کشورها بیمارستانهای تخصصی موسیقیدرمانی تاسیس شده است.
البته درمانگران در برخی مواقع از میان بیمارانی که عارضهشان با موسیقی قابل درمان است، در تشکیل گروههای موسیقی بهره میبینم تا به این واسطه بیماریهایی که دارند درمان شود. آلزایمر یکی از مهمترین بیماریهای عصر حاضر است که موسیقی در درمان آن موثر واقع شده است.
به گزارش ایلنا،خبرگزاری «سیانان» به تازگی در اینباره گزارشی منتشر کرده که به گروه آوازخوانی «فراموش نشدنیها» اختصاص دارد. این گروه در سال ۲۰۱۱ با حضور افراد مبتلا به زوال عقل و تضمین مراقبت از آنها تاسیس شده است.
نمایی از ارکستر «فراموش نشدنیها» در کلیسای سنت میخائیل
«نور ملایمی از طریق شیشههای رنگی کلیسای سنت میخائیل در منطقه «آپر وست ساید» واقع در نیویورک به داخل میتابد. لوههای و ادوات بزرگ ارگ کلیسا تا سقف بالا رفته و مردم در حال وارد شدن هستند. در این میان اعضای گروه کر به صورت دو نفر دو نفر وارد میشوند و عمدتا افراد مسنی هستند که توسط جوانترها مراقبت میشود. مدیران با لبخند و کتابهای سرود در دست، به همه خوشامد میگویند. گروه شروع به آواز خواندن میکند. اعضا در ابتدا آرام هستند و کم کم با اعتماد به نفس بیشتری میخوانند. آنها بر مشارکت و یادگیری کلمات تمرکز میکنند. آنها میخندند و با نوای موسیقی خود را به آرامی تکام میدهند. موضوع این است که اعضای گروه آوازخوانی «فراموش نشدنیها» به طور هفتگی تمرین میکند که نتیجه کار آنها برگزاری دو کنسرت در سال است. آهنگهایی که آنها اجرا میکنند عمدتا قدیمی هستند و برای اعضا آشنا هستند.
اعضای گروه کر «فراموش نشدنیها» در حال تمرین هستند/ آنها همه به بیماری آلزایمر دچار هستند
در ابتدای هر تمرین، گروه آهنگ «فراموش نشدنی» را میخواند که توسط «ایروینگ گوردون» نوشته شده است.
تانییا پاپایانوپولو (مدیر موسیقی و رهبر گروه) در اینباره گفت: تلاشم این بوده که گروهی تشکیل دهم که تماشاگران آنها و اجرایشان را باور داشته باشند. این رویه به اعتماد به نفس بیشترِ اعضا که مسن و دچار زوال عقل هستند، کمک میکند.
پاپایانوپولو در ادامه افزود: واقعیت این است که درگیر شدن با موسیقی و مواجهه مداوم با آن حرکاتی را برمیانگیزد که نوعی سر خوشی سالم را در بیماران به همراه دارد. آواز خواندن، توجه به ریتم، شنیدن صدای سازها و سعی در درست خواندن و حتی دست زدن و تق تق کردن عواملی هستند که نورونهای سالم افراد را فعال میکنند. هنگامی که بیماران در حال خوبی دارند، این قدرت را خواهند داشت که با عزیزان و آنهایی که دوستشان دارند ارتباط برقرار کنند.
بورنا بوناکداریپور، پزشک عصبشناس نیز این توضیحات را تایید کرد. او گفت: موسیقی به گونهای است که بیماران آلزایمری آنها را برای مدتی طولانی به خاطر میسپارند. حتی اینکه موسیقیهایی که قبل از بیماری و در سالها و دهههای قبل شنیدهاند نیز، در ذهنشان دستنخورده باقی میماند.
او افزود: پژوهشهای محققان دانشگاه بهداشت «یوتا» و دانشگاه «تورنتو» در کانادا، نشان داده که موسیقی (به ویژه موسیقیهای دارای معنا و مفهوم شخصی و خاطرهانگیز)، حتی پس از بیماری، میتواند مسیرهای دیگر، مغز را فعال کند. همچنین گوش دادن به این نوع موسیقیهای خاطرهانگیز میتواند افرادی که به تازگی با آلزایمر مواجه شدهاند یا دارای اختلال شنختی خفیفهستند را بهبود بخشد.
پاپایانوپولو گفت: شرکت در گروه کر اعضای دچار بیماری را توانمند میکند و در این صورت میتوانند اجتماعیتر باشند. آن را توانمند کرده است. و اینکه موسیقی به آنها اجازه میدهد تا واقعاً دوباره هویت خود را بازیابند و بر همین اساس با دیگران ارتباط برقرار کنند.
نگاهی به زندگی موزیسینهای دچار آلزایمر و زندگی آنها
بریجت الیاس پنجاه و دو ساله، یکی از همین افراد است که با مراقبش لیزت دلکروز در طبقه بالای یک خانه تاریخی در یکی از خیابانهای پر درخت بروکلین، زندگی میکند. بریجت الیاس هشت سال قبل با تاونسند دیویس ازدواج کرده است. این دو برای اولین بار در یک مهمانی در سال ۱۹۹۴ با یکدیگر آشنا شدند و هشت سال بعد ازدواج کردند. دیویس، یک وکیل، و الیاس، یک مدیر مالی سابق در موزه هنرهای آمریکایی ویتنی، دو فرزند دارند. در سال ۲۰۱۶، دیویس متوجه شد که الیاس، که معمولاً به جزئیات توجه داشت، در حال فراموش کردن چیزهای کوچک است. پس از ماهها بحث و آزمایش، بیماری او آلزایمر زودرس تشخیص داده شده بود. این اتفاق برای خانواده یک شک بود.
در نهایت اینکه تاونسند دیویس همسرش را به یک گروه کر میفرستد. این گروه در دوران کرونا به صورت آنلاین تمرینات خود را انجام میدانند. او در ادامه موسیقی را به شکل جدیتر به خانهاش میبرد و از باندها و ادواتی هم در این راستا بهره میبرد. او هر لحظه برای همسرش موسیقی میگذاشته است.
او در پایان گفت: من فکر میکنم موسیقی چیزی است که بیشتر از همه موارد دیگر به او کمک میکند.
دیوید دامسترا با هشتاد و هفت سال سن، یکی دیگر از اعضای کر «فراموش نشدنیها» است که یکی از خوانندگان اصلی گروه محسوب میشود. او در تمام زندگیاش به موسیقی میپرداخته و خواننده اپرا و یکی از اعضای فعال کر کلیساها بوده است.
دامسترا عکس فرزندانش را در معرض دید قرار داده است/ او حالا هشتاد و هفت سال سن دارد و به آلزایمر مبتلاست/ همسرش اولین از او نگهداری میکند
دامسترا حدود هفت سال پیش به گروه کُر «فراموش نشدنیها» پیوسته است؛ زمانی که برای اولینبار با اختلال خفیف شناختی تشخیص مواجه شده بود او حال یک بیماری آلزایمری است که به طور کامل به این عارضه مبتلا شده است.
او در سال ۱۹۶۲ با اوولین ازدواج کرده است. این زوج در سال ۱۹۶۲ در نیویورک یکدیگر را ملاقات کردند. در آن مقطع دیوید دامسترا در حال یادگیری آواز و تمرین برای تبدیل شدن به یک خواننده اپرا بوده است. آنها دو فرزند و سه نوه دارند.
دیوید و اوولین در خانه و مشغول زندگی روزمره هستند
اوولین گفت: موسیقی به همسرم برای زندگی عادیتر کمک شایانی کرده است و حال تنها کاری که میکنیم این است که برای داشتن یک زندگی عادی تلاش کنیم. فقط نمیخواهیم چیزی را از دست بدهیم. دیوید اغلب در خانه آواز میخواند و ملودیهایی از آثار فراموشنشدنی یا سالهای اپرای خود را انتخاب میکند. او حتی به نواختن یوکللی پرداخته و با گروه کر اجرا کرده است.
هلن یینگ یکی دیگر از اعضای کر «فراموش نشدنیها» است. بین خانه او و محل تمرین یک ساعت فاصله است. دخترش که مراقبت او را به عهده دارد برای مادرش آهنگهای هنرمند پاپ تایوانی را از طریق بلندگو پخش میکند. او گفت: موسیقی، مادرش را آرام میکند و هرچه او آرامتر باشد راحت میتوانم از او نگهداری کنم.
هلن یانگ (نفر دوم از سمت چپ) همراه با دیگر اعضای ارکستر مشغول تمرین است/ او یک گل ارکیده در دست دارد. یانگ به هرکس که به ارکستر ملحق میشود، گل اهدا میکند
البته هلن یینگ هنوز کاملا به آلزایمر مبتلا نشده؛ اما اختلال خفیف شناختی او برای او و دخترش نسبتاً جدید است. تانگ از اوایل سال جاری تغییراتی در خلق و خوی مادرش را متوجه شد. او فراموشکارتر مضطربتر شده و در بعضی مواقع قادر به صحبت کردن نبوده است.
هلن یانگ با همراهی دخترش در تمرین حضور یافته است
دختر هلن در نهایت با برنامه موسیقی در ذهن آشنا میشود که توسط سازمانی برای حمایت از آلزایمریها برگزار میشود. او هلن را به این جلسات میبرد و در نهایت با گروه کر «فراموش نشدنیها» آشنا شده است.
بویید لاوری نیز یکی دیگر از افرادی است که به آلزایمر دچار است. او در خانوادهای موسیقیدان به دنیا آمده و بزرگ شده، تمام عمرش را کار کرده است. همسرش گفت: لاوری برای آواز خواندن دلایل خوبی دارد. بویید لاوری که تمام عمرش را به این کار مشغول بوده است.
بوید لاوری با همسرش مری و پسرش. او یک دهه قبل به آلزایمر مبتلا شده؛ اما با موسیقی شرایطی تقریبا معمولی دارد
واقعیت این است که بوید کودکی و نوجوانی خود را هر شب با خوانش سرودهای مذهبی گذرانده است. بویید همچنین در گروههای موسیقی، کرها و گروههای کلیسایی شرکت میکرده است.
او با اینکه سالههاست به آلزایمر مبتلا شده همچنان آثار موسیقایی و کلیساییای که دوره کودکی و نوجوانی را شنیده و خوانده را، همچنان به یاد دارد. او پس از دههها و با وجود فراموشی وقتی به خانه برمیگردد همچنان آهنگ «من زندگی را دوست دارم» اثر پل نکا را میخواند. این اثر همچنان یکی از آهنگهای مورد علاقه بویید لاوری است.
یک دهه پیش زمانی که لاوری به آلزایمر مبتلا میشود خانوادهاش روی حفظ تمرکز ذهنی او کار کردهاند. او حال در گروه کُر «فراموشنشدنیها» مشغول به فعالیت است. او همچنین در برنامههای هنری دیگری که به تحریکات مغزی کمک میکند، حضور مییابد.
اریک کولمن و ژودی تامز هم دونفر از اعضای ارکستر «فراموش نشدنیها» هستند که هر دو آلزایمر دارند. آنچه زندگی این دو فرد را با بقیه متفاوت میکند این است که هر دوی آنها والدینشان به دلیل ابتلا به آلزایمر از دست دادهاند. موسیقی برای اریک کولمن و ژودی تامز یک پیوند بزرگ است.
کولمن از زمان تأسیس گروه کر «فراموش نشدنیها» در آن حضور داشته است. او چند سال بعد از اینکه متوجه شد این گروه برای دوستش لولا اوونز نیز مناسب خواهد بود، او را نیز در این گروه ثبتنام کرده است.
اریک کولمن و ژودی تامز، زوجی که در میان بیماران دچار آلزایمر به نماد تبدیل شدهاند
تامس و کولمن پس از فوت عزیزانشان همچنان در گروه کر مشغول به فعالیت هستند. این زوج بر اساس تجربه فوت والدین و دچار شدن به عارضه آلزایمر به افراد مشاوره میدهند و به این واسطه از آنها حمایت میکنند.
کولمن گفت: شما هرگز افراد با اهمیت زندگیتان را فراموش نخواهید کرد. واقعیت این است که با به یاد آوردن درگذشتگان آنها را به بهترین شکل به یاد میآوریم حتی اگر آلزایمر داشته باشم. من نمیتوانم اسم این حال و هوا را غم بنامم و بهتر است از آن به عنوان یک یادآوری خوشایند و دوستداشتنی یاد کنم.
۲۴۴۵۷
