وی در خط اعتدال بود و شناخت کاملی از فضای سیاسی کشور داشت و میتوانست با نیروهایی که کار میکند آنهارا مدیریت کند. فضای رسانه را میشناخت. در ابتدای انقلاب بسیاری از کسانی که مسئولیت گرفته بودند در عرصه سیاسی، اقتصادی و فرهنگی تجربه ای در آن فضا نداشتند و رفته رفته تجربه می اندوختند اما آقای دعایی سالها پیش از آن مجری و تهیه کننده برنامه رادیو روحانیت مبارزی بود که از عراق پخش میشد.
آن مرحوم مفهوم خبر و ارزشهای خبری را میشناخت و چون پرورش یافته و تربیت یافته فضای انقلابی در کنار امام خمینی(ره) بود به درستی شخصیت امام را میشناخت. لذا وقتی کار رسانهای خود را شروع کرد همه تکلیف خود را میدانستند. بسیاری از روزنامه نگارانی که امروز در صحنه رسانه ای کشور فعال هستند کسانی هستند که روزگاری با آقای دعایی همکاری داشتند؛ چه در بخش تحریریه و چه در بخش فنی و چاپ همه خاطرات تلخ و شیرینی با آن مرحوم داشتند.
تلخش به روزگار سخت جنگ و مشکلات فضای سیاسی حاکم بر کشور در دهه 60 باز میگشت. اما من به عنوان کسی که 19 سال در کنار آقای دعایی شاگردی کردم به یاد ندارم که بی مورد بدخلقی کرده باشد بلکه در برخورد با برخی از اشتباهات یا رفتارهایی که برخی از افراد در کار انجام می دادند یک نوع صبوری داشت. دعایی کسی را دلشکسته نگه نمی داشت و هم بسیار متواضع بود که این تواضع او هم از تربیت اخلاقی که برای خود قائل بود نشات می گرفت و همین امر سبب میشد که دعایی شخصیت مخصوص به خود را داشته باشد.
مهم ترین مساله آقای دعایی این بود که اعتدال باید در نگرش سیاسی اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی حاکم باشد. از این رو روزنامه اطلاعات را از هرگونه تندروی و در عین حال نگاه سرد و محافظه کارانه مصون میکرد. گاه ترجیح میداد که چیزی نگوید اما جایگاه اعتدالی روزنامه را برای خود حفظ کند. ارتباط آن مرحوم با نیروهای تحریریه نه از موضع یک رئیس یا یک مدیر با پشتوانه سیاسی، بلکه از موضع یک پدر بود و معمولا ما که با او کار میکردیم هنر ایشان کار با نیروهای جوان و دادن عرصه فرصت برای نیروهای جوان بود.
بنده خودم به شخصه اگر امروز چیزی برای گفتن در صحنه مطبوعات دارم دورانی است که آقای دعایی این فرصت را به من داد که تجربه کنم و بیاموزم. بعد از اینکه در سال 79 از روزنامه اطلاعات بیرون آمدم اما هر جا که رفتم مهمترین توشهام تجربههایی بود که آقای دعایی برای ما ایجاد کرد. دعایی نقش یک پدر را برای نیروهای خود بازی می کرد و بسیاری از کسانی که در کنار آقای دعایی بودند اگر امروز مشکل مسکن و حداقل رفاه برای زندگی را ندارند مدیون آقای دعایی هستند.
آقای دعایی مشاور خوبی بود و بسیاری از نیروها اگر مشکلی در زندگی، مالی و کاری داشتند حتما اگر به آقای دعایی مراجعه میکردند دست رد به سینه آنها نمیزد. قطعا اگر با چیزی هم مخالفت میکرد ممکن بود که دلایل اصلی را به زبان نیاورد اما قطعا با دلایل متقن با برخی افراد که اگر برخورد سلبی انجام میداد دلایل محکمی برای کار خود داشت. به هر حال جامعه مطبوعاتی ایران امروز یک شخصیت فرهنگی سیاسی را از دست داده است. مهمترین ویژگی دیگر آقای دعایی این بود که بیشتر به وفاق و دوستی و صلح ، تساهل و تحمل یکدیگر توجه داشت و معتقد بود که باید تمام نحله های فکری را جمع کرد و از آنها بهره گرفت و دوستی را به جای دشمنی و نفرت افکنی قرار داد .روحش شاد و یادش گرامی باد.
