اما اینکه چرا این موضوع را انتخاب کردم، یک بخش آن به این برمیگردد که وقتی در جامعه میرویم و با مردم صحبت میکنیم، وقتی با خودمان خلوت میکنیم، متوجه چند موضوع میشویم که نشان میدهد حالمان خوب نیست.
در خیابانها که دور میزنیم فقط در کلانشهرها نیست بلکه در شهرهای کوچک هم چنین شرایطی را داریم که زباله گردها زیاد شده است. این درحالی است که زباله گردها قبلا سعی میکردند در تاریکی شب مشغول کار شوند بهویژه اگر محلی بودند ترجیح میدادند که از تاریکی شب استفاده کنند تا چنانچه وسیلهای کنار سطل زباله گذاشته شد، آن را بیسروصدا بردارند. اما الان دیگر آنگونه نیست و محلیها هم دیگر شبانه نمیآیند تا ببیند چه چیزی از زبالهها را میتوانند بردارند بلکه روزها مبادرت به انجام این کار میکنند.
نکته دوم، حضور افراد در سنینهای مختلف در حوزه زباله گردی است. حالا هم ایرانی و هم از اتباع غیرایرانی هستند که دارند زباله گردی میکنند. سراغ مغازهدار محل که میروید و همکلام میشوید، او هم از گرانی اجناس و خرید کم مردم و ناتوانی در پرداخت اجارهبها میگوید. یعنی کاسب محل هم چشماندازی ندارد. هرچند شاید یک جاهایی مبادرت به گرانفروشی کند ولی یک جاهایی هم که با چشمان خودم دیدم و حس کردم با شرمندگی اعلام میکند که قیمت امروز از دو روز پیش بیشتر شده و فاکتور خریدش را هم نشان میدهد تا ثابت کند به مشتریاش دروغ نمیگوید.
در گپ و گفتهایی که با افراد دیگر داریم، آنها هم همین را با ادبیات و اشکال مختلف میگویند. درواقع به نوعی همین مضمون را اعلام میکنند. سراغ افرادی که نیازهای خاص دارند مثل بیماران، افراد دارای معلولیت و خانوادههای نیازمند که میرویم، میبینیم که دردشان بیشتر و مشکلشان عمیقتر است، درآمدی هم ندارند، فرصت چانه زنی هم در عرصه اقتصاد ندارند.
قیمت داروها افزایش پیدا میکند، قیمت اقلام ضروری افزایش پیدا میکند، قیمت اجارهها افزایش پیدا میکند، قیمت ایاب و ذهاب افزایش پیدا میکند. لذا من هم به عنوان یک شهروند که یک کارمند ساده هستم، حالم خوب نیست. من هم مثل خیلی از شهروندان نمیدانیم این گرانیها تا چه زمانی میخواهد ادامه پیدا کند.
* رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران
*منتشر شده در روزنامه آرمان ملی/ دوشنبه ۱۶ خرداد ۱۴۰۱
