به گزارش خبرگزاری recive، در سالهایی که درباره زندهیاد ناصر تقوایی بیش از هرچیز از سینمایش گفتهایم، گویی فراموش کردهایم که پیش از دوربین، کلمه ابزار نخست او برای روایت جهان بوده است؛ جهانی که اگر «تابستان همانسال» توقیف نمیشد، امروز بخشی از شاکله ادبیات معاصر را نیز ـ در کنار سینمای ما ـ بر دوش او میدیدیم.
در گفتوگویی که چندی پیش با علی مسعودینیا، نویسنده و منتقد ادبی در کافهخبر recive داشتیم او در این مورد چنین گفت: «… درواقع میخواهم بگویم کرامتهای تقوایی حتی فراتر از بومیسازی صرف بود. وگرنه «تابستان همانسال» توقیف نمیشد و عجیب این که همچنان هم توقیف است! و افسوس که طی این سالها هیچ کس با خودش نیندیشید که دلیل توقیف چنین اثری چه میتواند باشد؟ آیا چند کلمه و چند صحنه داستانیِ مخالف میل ما، جامعه را به فساد خواهد کشاند اما انبوه فیلمهای مبتذلی که بر پرده سینماست و عموم مردم با خانوادههایشان به تماشای آن مینشینند، نه؟ اصلا ما یک بار از خود پرسیدهایم در این روزگار مگر چند نفر داستان میخوانند؟ و چرا متوجه نیستیم مخاطبی که در این روزگار داستان میخواند آنقدر الیت و خاص است که با چنین چیزهایی به گمراهی کشیده نشود! و آیا واقعا عجیب نیست که ما در حال صحبت در مورد مجموعهای ناموجود هستیم؟ مجموعهای که فقط در پستوهای خیابان انقلاب و لابهلای کتابهای دست دوم و در بساط افستفروشها میتوان پیدایش کرد. این وحشتناک است و از فرط وحشتناک بودن خندهدار. برای همین است که به شخصه هر چهقدر تلاش میکنم که سیاستهای فرهنگی دست کم سه، چهار دهه اخیر را درک کنم، نمیتوانم. چون همهاش نادرست است. اینها را گفتم تا به این برسم که مجموعه «تابستان همانسال» هنوز هم کار میکند. یعنی محدود به یک گفتمان سیاسی دارای تاریخ انقضا نیست و فراتر از آن است.»
متن کامل این گفتوگو را اینجا بخوانید.
۲۴۲۲۴۲