به گزارش recive روزنامه اطلاعات نوشت: این رقم امروز به ترکتحصیل بیش از یکمیلیون دانشآموز و کمبود ۳۳۵ هزار معلم بالغ شده است، که نشانهای نگرانکننده از وقوع یک بحران آموزشی است.
۱- بیانگیزگی در تحصیل و روشننبودن آیندهی پس از آن؛ بهگونهای که تحصیل را از امری «معنیدار» به کنشی بیسرانجام جلوه دادهاست؛
۲️ -فقر در محیط خانواده؛ بهگونهای که ادامهی تحصیل مدرسهای از توان سبد خانوار بیرون افتادهاست؛
۳-سختگیریهای درون مدرسه؛ بهگونهای که شوق حضور در این فضا را از دانشآموزانِ طالبِ شادی در سنین کودکی و نوجوانی ستاندهاست؛
۴- زرقوبرقهای مادّیِ افرادِ نهچندان تحصیلکرده که رهزن فکری دانشآموز شده و وی را از آیندهنگریِ تحصیلی به حالبینیِ موقتی دچار کرده است؛
۵- فراهمنبودن سختافزارهای آموزشی و دشواریهای حضور در مدرسه، اعمّ از سقف بالای سر و حداقلهای امکانات رفاهی که در مقایسههای میان مدارسِ برخوردار و غیربرخوردار، دانشآموزان ضعیف را وامیدارد تا عطای مدرسه را به لقایش ببخشند.
روزی نیست که در خیابان و کوی و برزنی، از کنار مسجد و حسینیّه و مرکز فرهنگیِ دربسته و بیتحرّک و البته مجلل و مجهزی عبور نکنم و غصهی آن را نخورم که چرا این مکانهای «نیمهبهرهبردار»، مدرسه نیستند؟ …یا چرا این بودجهها در اولویت تجهیز مدارس به کار گرفته نمیشوند؟ کاش غصهها کارساز میشدند!
21302
