به گزارش recive روزنامه هم میهن نوشت: در ماههای گذشته هرچند وقت یک بار دکتر و مهندسهای تازه از لپلپ درآمدهای میدیدیم که روی مبلهای استیل آنچنانی لم دادهاند و کنار پرترهای نورپردازی شده جملات قصار را به مخاطب نمایش میدهند و مردم شهر را به خرید کتابهایشان ترغیب میکردند. از آن طرف عدهای هنرمند پیدا شدهاند که قیمهها را توی ماستها ریختهاند.
واقعیت این است که شاید اگر این دوستان برای رسیدن به هدفشان کمی هوشمندی چاشنی طراحیشان میکردند اینقدر به مخاطب فشار نمیآمد. نکته اساسی اما اینکه تبلیغ کنسرت یک خواننده از جنس تبلیغات فرهنگی است. شهرداریها و شرکتهای تبلیغاتی اصولاً در برخورد با یک مسئله فرهنگی تسهیلات ویژهای را پیشبینی میکنند.
چراکه تصور مسئولان شهری و فرهنگی این است که در کار فرهنگی اصولاً خبری از پول نیست و اگر فرهنگ رشد پیدا کند امنیت روانی جامعه بهبود پیدا میکند. کاری که این خواننده و طراحان و شرکتهای تبلیغاتی با این بیلبورد کردهاند اما پشت پا زدن به فرهنگ است. اول اینکه باعث میشود نگاه بالادستیها به تبلیغات فرهنگی عوض شود. دوم اینکه مخاطب آن بیلبورد دچار سردرگمی شود.
به عکس نگاه کنید آیا مطلقاً هیچ ارتباطی بین عناصر تبلیغی میبینید؟ چیزی که بیشتر در این عکس دیده میشود استفاده از یک اتفاق فرهنگی برای تبلیغ یک شرکت موتورسازی است. اصلاً حالا که قرار است هر چیزی در این عکس به تبلیغ دربیاید چرا همزمان خواننده محترم یک بستنی یا پفک را هم به تبلیغاتش اضافه نکرد؟
یک لحظه تصور کنید، آقای… با همین شمایل روی زین موتور مینشست و هم زمان یک گاز هم به بستنی میزد و با آن یکی دستش هم پفک میخورد… قشنگ نبود؟
ظاهراً این روزها هر تبلیغی که به بیلبوردهای شهر راه پیدا میکند مجوزی از سوی سازمان زیباسازی شهرداری تهران و وزارت ارشاد دریافت میکند.
این نوشته قصد ندارد که کار را برای تبلیغات فرهنگی و اهالی فرهنگ سخت کند و مانع و رادع بیخود سر راهشان بگذارد اما یکی بیاید بگوید وقتی کنسرت این خوانندگان در همان ساعتهای اولیه «سولد اوت» میشود چه حاجت به تبلیغات همزمان اینچنینی؟
17302
