به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس، تنیس از جمله رشته های محبوب و پر طرفدار در تمام دنیاست؛ به طوری که در بین 5 ورزش اول از لحاظ محبوبیت و تماشاگر قرار گرفته است. مسابقات مهم این رشته مانند اوپن استرالیا، آمریکا و رولن گاروس یا گرند اسلمها هم جزو پر بیننده ترین مسابقات ورزشی در جهان به شمار می رود.
از سوی دیگر، بازیکنان مطرح این رشته با توجه به جوایزی که در نظر گرفته می شود، جزو پر درآمدترین ورزشکاران دنیا هستند اما برخلاف دنیا نگاه ها به این ورزش در کشورمان آنچنان که باید و شاید نیست و هیچگاه جوز اولویت ها نبوده است. به طور خلاصه باید گفت که توجهات در همین حد است که سالی یک بار مسابقات دیویس کاپ یا غرب آسیا برگزار شود.
سوال اینجاست که چرا نباید در تنیس پیشرفتی وجود داشته باشد؟ آیا نباید از این نگاه که میگویند ورزش ثروتمندان است، خارج شویم و به توسعه آن در کشور فکر کنیم؟ تنیس تا سالیان سال تنها با کار در یک فدراسیون پیشرفتی نمیکند و باید مسئولان وزارت ورزش و استانی هم در این قضیه ورود جدی داشته باشند.
آنقدر این توجهات ضعیف بوده که تیم ملی از دسته 2 به 3 و در نهایت به چهارم هم سقوط کرد و در این سالها همیشه رفت و آمد آسانسوری بوده است. امسال تیم ملی موفق شد به دسته سوم صعود کند و هیچ تضمینی نیست با این شرایط، باز هم به دسته چهارم بازنگردد.
برای بررسی شرایط با سعید احمدوند، سرمربی سابق تیم ملی هم صحبت شدهایم. او مشکل اصلی را در عدم توجه وزارت ورزش به تنیس میداند و معتقدست با این شرایط پیشرفتی وجود نخواهد داشت.
* از صعود به دسته 3 خوشحال باشیم
* با این شرایط باید نگران رفت و آمد آسانسوری باشیم
* تنیس بودجه 20 میلیاردی در سال میخواهد
* اعزامهای پیشکسوتان کشتی بیشتر از تنیس است
* نگاه ها به تنیس، به عنوان ورزش چهارم دنیا در حد منچ و مارپله است!
* فدراسیونی که یک زمین هم نداشته باشد، چطور میخواهد ادامه دهد؟
*مشروح گفتوگوی فارس با احمدوند را در زیر میخوانید:
فارس: تیم ملی پس از دو سال موفق شد به دسته سه دیویس کاپ باز گردد.
جدا از اینکه ما قویترین تیم دسته چهارم بودیم، باید خوشحال باشیم که توانستیم به دسته سوم باز گردیم و نباید آن را کم ارزش کنیم. مهم صعود بود. چیز دیگری اهمیت ندارد. البته مهم این است که از این به بعد می خواهیم چه کاری انجام دهیم و چه برنامه هایی داریم. باید دیگاهمان را عوض کنیم.
فارس: چطور میتوان این دیدگاه را تغییر داد؟
وقتی سطح عمومی تنیس ما بالا بیاید، دیگر نگران این نخواهیم بود که رفت و آمدمان در دیویس کاپ آسانسوری باشد. باید ارتباطات بین المللی و حضورمان در مسابقات را افزایش دهیم. بازیکنان ما در 7، 8 سال گذشته کلا زیر 40 هفته در مسابقات فیوچرز بازی کردهاند که سالی می شود 5 هفته. این خیلی خیلی کم است.
فارس: چند هفته در سال باید باشد؟
اگر می خواهیم یک تنیس نرمالی داشته باشیم و به نتایج متعادل برسیم، باید چیزی حدود 25 هفته، یعنی نصف سال بازیکنان ما در فیوچرز بازی کنند. البته همین 25 هفته در سال هزینه های زیادی را در پی دارد. از بلیت رفت و برگشت گرفته تا اقامت در کشورهای مختلف و هزینه مربی. هزینه هر بازیکن هم در یک هفته هزار یورو می شود و در طول سال 25 هزار یورو. اگر فقط 4 بازیکن را بخواهیم حمایت کنیم، 100 هزار یورو می شود. حالا این مبلغ را به تومان تبدیل کنید تا ببینید چه هزینه ای میشود.
فارس: فدراسیون تنیس توانایی هزینه کردن این مبالغ را دارد؟
مسلما نه. جدا از این، تیم های پایه و بانوان را هم دارید. با این شرایط، فدراسیون تنیس حداقل باید در سال یک بودجه، 15 ،20 میلیاردی داشته باشد تا بتواند یک شرایط نرمال را ایجاد کند. از سوی دیگر قرارداد مربیان را هم باید در نظر بگیریم و آنها را به کلاس های مختلف بین المللی اعزام کنیم تا سطح دانششان افزایش پیدا کند و تمرینات پیشرفته را ببیند.
فارس: پس با این شرایط نمیتوانیم با تیم های دسته 3 آسیا هم رقابت کنیم؟
ما در حال حاضر فقط می توانیم با تیم های دیگر مسابقه بدهیم؛ نه رقابت، چون توانایی آن را نداریم. با اردوی دو هفته در شیرودی و جزیره کیش فقط میتوانیم برای مسابقه آماده شویم؛ نه رقابت. این موضوع هم هیچ کمکی به رشد و پیشرفت تنیس نخواهد کرد.
تنیس برای کشور ما نیست و یک رشته وارداتی است. بنابراین باید برویم و از کشورهای صاحب سبک یاد بگیریم. ما مانند کشتی که برای کشور خودمان است، نیستیم که در داخل تمرین و اردو داشته باشیم و به مسابقات اعزام شویم.
فارس: تنیس روی میز هم یک ورزش وارداتی است. پس چطور آنها موفق تر از تنیس هستند؟
همین برادران عالمیان را ببینید. اکثرا در خارج از کشور تمرین و اردو برگزار میکنند و مسابقه میدهند. الان هم در فرانسه بازی میکنند و قبلا هم در طول سال به چندین و چند مسابقه بین المللی اعزام میشدند. همین نوشاد عالمیان با حضور در میادین مختلف آسیایی و جهانی شد نوشاد.
فارس: یعنی وزارت ورزش به تنیس روی میز بیشتر توجه می کند؟
نمیدانم شاید این اتفاق بیفتد، شاید هم خودشان این کارها را انجام می دهند. الان هم منظورم این نیست که همه هزینه ها را فدراسیون تنیس انجام دهد و یک تنه بار این رشته را به دوش بکشد، اما میتواند حداقل 3 بازیکن اول خود را حمایت و پشتیبانی کند.
ما قبل از این بین دسته 2 و 3 بالا و پایین میرفتیم و از این بعد بین دسته 3 و 4 در حال رفت و آمد خواهیم بود و چیزی عوض نمی شود. هیچ راه فراری هم وجود ندارد؛ غیر از اینکه توجهات به تنیس و سرمایه گذاری بیشتر شود.
فارس: بودجه فدراسیون در سال چقدر است؟
فکر نمیکنم 3 تا 4 میلیارد تومان بیشتر باشد. یعنی با این بودجه تیم ملی بزرگسالان خود را برای دیویس کاپ هم نمی توانید آماده کنید؛ چه برسد به مسائل و موضوعات دیگر. رده های نوجوانان، جونان، بخش بانوان، تامین زمین، داوران و مربیان و و حقوق کارمندان هم در کنار تیم بزرگسالان هست. پس با یک حساب سرانگشتی میتوان متوجه شد که چقدر عقب هستیم.
فارس: یعنی همه چیز به بودجه بستگی دارد؟
ورزش حرفه ای یعنی پول در کنار مدیریت خوب. وقتی پول و بودجه ای نیست، چاره ای هم وجود ندارد. بهترین مدیر دنیا هم نمی تواند بدون بودجه و امکانات کار را پیش ببرد. اگر میخواهیم تنیس و تنیسورهای ما پیشرفت کنند، باید و باید در میادین بین المللی حاضر شوند. نمیتوان با تمرین و اردو در کشور انتظار داشت که به گروه یک و دو صعود کنیم. نه تنها این اتفاق نمیافتد بلکه در دسته 3 و 4 هم درجا می زنیم.
فارس: فدراسیون یک زمین برای تیمهای ملی اش ندارد. چطور میتوان انتظار بودجه 20 میلیاردی داشت؟
زمین را چه کسی باید در اختیار فدراسیون قرار دهد؟ قطعا وزارت ورزش. تنیس قبلا چند زمین در باشگاه انقلاب و مجموعه استقلال داشت، اما شرکت توسعه همه را گرفته و به خصوصی ها اجاره داده است. فدراسیون چند میلیارد میتواند درآمدزایی داشته باشد که خودش هم زمین درست کند؟ اصلا فدراسیونی که زمین نداشته باشد، چطور میخواهد ادامه دهد؟
فارس: پس با این شرایط قید پیشرفت را باید بزنیم؟
مگر میشود با این بودجه و محدودیت ها پیشرفتی هم کرد؟ ما نه بودجه داریم، نه نیروی انسانی که بتوانیم روی آن حساب کنیم. مگر مربی دیوانه است که نصف سال را در مسابقات باشد؛ آن هم بدون حقوق. هر مربی خارجی هم اگر به ایران بیاید، سالی 100 هزار یورو قرارداد میخواهد. شما در ایران سه بازیکن هم نمی توانید پیدا کنید که 25 هفته در سال به خارج برود و مسابقه بدهد.
فارس: چرا نداریم؟
چون هنوز فرهنگش در کشور ما جا نیفتاده است. تا زمانی که این مشکلات وجود دارد، رفت و برگشتمان بین دسته ها ادامه دارد. تنیس مثل وزنه برداری، تکواندو و کشتی نیست که در اینجا تمرین کنید و مسابقه را در خارج بدهید. در رشته ما فقط باید تماس بین المللی داشته باشید و در تورنمنت های مختلفی شرکت کنیم.
فارس: ظاهرا همین رشته ها اعزام هایشان بیشتر از تنیس است.
بله. کشتی ما که صاحب سبک در دنیا است، بیشتر از تنیس در مسابقات بین المللی حاضر میشود و میتوانیدبه ارحتی این دو رشته را مقایسه کنید. در تنیس ایران ففط یک نفر یعنی حمید نداف فیوچرز بازی میکند. دیگر چه کسی را داریم؟ اگر سالی ما 25 هفته فیوچرز بازی کردیم، آن وقت میتوانیم انتظار نتایج متعادل از تنیس داشته باشیم و در دیدار با مالزی و قطر بازی را واگذار نکنیم.
فارس: چقدر بازیکن مستعد در کشور داریم؟
باید تاکید کنم که بازیکنان مستعد زیادی در کشور داریم و این موضوع هم ثابت شده است. فقط باید امکانات را در اختیار آنها بگذاریم و به دل مسابقات مختلف ببریم.
فارس: به نظر شما چرا نگاهها در وزارت ورزش به تنیس تغییر نمیکند؟
اصلا نگاهی نیست که بخواهد تغییر کند یا بهتر شود. اصلا تنیس را نمیبینند و همه دنبال فوتبال، کشتی و والیبال هستند. اینها وضعیتشان خوب است و باید رشته های دیگر را توجه کنیم. فکر میکنم تعداد سفرهای تیم های ملی تنیس کمتر از تیم پیشکسوتان کشتی باشد. وزارت ورزش باید حمایت کند. در غیر اینصورت باید بخش قهرمانی و حرفه ای تنیس را تعطیل کنیم. با 4، 5 هفته مسابقه در سال فقط سر خودمان را گرم میکنیم.
فارس: یعنی باید به تنیس اندازه فوتبال و کشتی بودجه داده شود؟
ما نمیگوییم به اندازه کشتی و والیبال برسند. به اندازه همین تنیس روی میز هم باشد، مورد قبول است. تنیس چقدر در دنیا و بین مردم محبوب است و تنیس روی میز چقدر؟ ورزشکاران مطرح تنیس در سرشناسی و معروفیت تنه به تنه با فوتبال حرکت می کنند و مردم آنها را دوست دارند. زمین تنیس در حال حاضر ساعتی 200 هزار تومان است. اگر می خواهیم به ثبات برسیم، باید 24 ساعته و جهادی کار کنیم. مریی یک ماه بدون بودجه کار کند، ماه دوم رها میکند و میرود.
فارس: به عنوان سوال پایانی طبق نظرسنجیها تنیس چهارمین ورزش محبوب جهان است. در ایران چطور؟
تنیس در کشور ما اصلا جزو اولویت های مسئولان ورزش نیست که بخواهیم دسته بندی کنیم. به نظر من تنیس در حد منچ و مارپله ارزیابی میشود. پس وقتی این نگاه وجود دارد، رئیس فدراسیون چه کاری می تواند انجام دهد؟ با این شرایط نه تنها عزیزی، بلکه هر کسی دیگر هم بیاید، شرایط همین است. پول، نیروی انسانی مناسب و امکانات. وقتی یک زمین را به فدراسیون نمیدهند، ما هرچه بگوییم فایده ای نخواهد داشت و سال دیگر هم باید نگران بازگشت به دسته چهارم باشیم.
انتهای پیام/
