چون تابلویی در طاقچه که هرکس بتواند مدام انرا ببیند. در مقابل، ایجاد نقابی است که عمدتا بر خصایص وعناصر ناخوشایند فرد تکیه دارد. به هر میزان که آدم ها به شخصیت و شاخص های خویش و جامعه ای که در آن زندگی می کنند، اشراف داشته باشند؛ در طراحی و ارایه « قاب» و «نقاب» خود موفق یا ناموق اند.
در کنار این دو، البته ویژگی سومی در کشور ما بیش از دیگر ممالک وجود دارد که به «رندی »معمول و مشهور است. و مراد از رندی – صرف نظر از صدها تعریف ادبی و اجتماعی- میزان پوشش و کوشش خصایص فرد در نگاه دیگران است یعنی مقدار موفقیت افراد در پوشاندن نقایصی که جامعه انرا مذموم می شمارد یا نمایش تصویری متناسب ارزشهای متعارف که آن جامعه در پی ترویج آنست .
در این میان قاب و نقاب او در بستر مفهومی گنگ اما حیاتی در سیلان است.در چنین موقعیتی گفتن جملات اخلاقی از قبیل« یا چنان باش که می نمایی یا چنان بنما که هستی»مهمل است!چرا که وقتی « منفعت»فرد در آن است که جامه تزویر و ریا بر تن کند و در منجلاب دروغ فرو رود دیگر شفافیت و صداقت جز به سادگی و آشفته حالی تعبیر نخواهد شد.با این حال در عصر ارتباطات و شبکه های پر نفوذ اجتماعی، کمتر کسی قادر است آنگونه که خود می خواهد نقاب وقاب شخصیت خویش را طراحی ، ساماندهی و ارایه کند چراکه رسانه ها با انگاره سازی سهم مهمی در ایجاد آن برعهده دارند.
هرچه افراد به رسانه ای پر دامنه دسترسی بیشتری داشته باشند در ایجاد این تصویر و تصور عمومی؛ سهم و نقش فزون تری دارند. رسانه ها قدرت انرا دارند که برخلاف واقعیت، جای قاب و نقاب افراد را عوض کنند و با شگردهای متفاوت فردی را ناقابل جلوه دهند و بر عکس…همچنین نظام تعلیم و تربیت نیز در این عرصه سهم و نقش بسزایی دارد .
با تکرار ، تبیین و تلقین ،قادرند به قلب واقعیت ،کمک کنند یا در ایجاد آن سهم و قدر مناسبی داشته باشند .با اینهمه شالوده اصلی عناصر فوق در «دروغ »این واژه پر تکرار و آشنا خلاصه می شود ؛ ترفندی که اکنون اغلب آدم ها سخت بدان محتاجند تا برخی حوایج و نیازهایشان برطرف شود؛ هنوز با اطمینان نمی توان گفت « همه » دروغ می گویند؛ چراکه در آن صورت با جرات می شود گفت : وقتی همه دروغ بگویند بدین معنی است که کسی دروغ نمی گوید!
