محمدرضا منصوری در گفتوگو با خبرنگار خبر آنلاین در استان کرمانشاه، اظهار کرد: موسیقی کرمانشاه، فراتر از یک گونه هنری است؛ این موسیقی شناسنامهی فرهنگی مردمان غرب کشور است که با زندگی، زبان و آیین آنها گره خورده است. وقتی دربارهی مقامهای باستانی، هوره، مور و سنتور کرمانشاهی حرف میزنیم، در حقیقت از بخشی از میراث ناملموس ایران سخن میگوییم که نباید اجازه دهیم در سکوت به فراموشی سپرده شود.
وی افزود: متأسفانه در سالهای اخیر، موسیقی بومی ما با کمتوجهی سیستماتیک روبهرو بوده است. نه در برنامههای فرهنگی استان جایگاه درخوری دارد و نه در عرصه آموزش موسیقی، سرفصلی جدی برای آن تعریف شده. امروز در بسیاری از آموزشگاهها، کودکان و نوجوانان به جای آشنایی با نغمههای اصیل کرمانشاهی، صرفاً با الگوهای موسیقی پاپ و وارداتی سروکار دارند که هیچ ارتباطی با هویت فرهنگیشان ندارد.
این مدرس حوزه موسیقی تأکید کرد: برای حفظ و بازآفرینی موسیقی نواحی، تنها اجرای مناسبتی کافی نیست؛ باید این موسیقی را وارد نظام آموزشی هنری کرد. دانشگاهها و آموزشگاههای آزاد هنر در کرمانشاه، اگر بخواهند تأثیرگذار باشند، باید در کنار ساز و تئوری موسیقی کلاسیک، به آموزش مقامهای کرمانشاهی و سازهای بومی مانند تنبور و دف نیز بپردازند.
وی خاطرنشان کرد: در تمام دنیا، موسیقی بومی همانند یک سرمایه فرهنگی و گردشگری دیده میشود. وقتی موسیقی کردی از کرمانشاه به جشنوارههای بینالمللی راه مییابد، در واقع فرهنگ، زبان و تاریخ این مردم معرفی میشود. اما اگر حمایتهای مالی و معنوی نهادهایی چون اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی و شهرداریها نباشد، هنرمندان ناچار میشوند از این مسیر فاصله بگیرند و به سمت آثار تجاری بروند.
منصوری گفت: موسیقی کرمانشاهی یک نغمه مردمی است، نه تزئین هنری روی صحنهها؛ بنابراین بقای آن به همراهی مردم و رسانهها وابسته است. تابناک و رسانههای استانی نقش بسیار مهمی دارند تا صدای هنرمندان بومی شنیده شود. اگر رسانهها دست از بازتاب دغدغههای فرهنگی بردارند، بسیاری از استعدادهای گمنام در سایه میمانند.
این استاد حوزه موسیقی در پایان اظهار کرد: آینده موسیقی کرمانشاهی نه در شهرت فردی، بلکه در استمرار آموزش و انتقال سینهبهسینه آن است. امیدوارم زمانی برسد که هر کودک کرمانشاهی حداقل یک مقام بومی را بشناسد و آن را بخشی از هویت خود بداند؛ چرا که موسیقی بومی، زبان روح این خاک است.
48
