جملهای کوتاه، اما عمیقاً مسئلهساز؛ نه فقط برای جامعه هنری، بلکه برای مفهوم حکمرانی شهری، حقوق عمومی و نسبت مسئول با مردم. از این نقطه به بعد، مسئله دیگر «کنسرت» نیست؛ مسئله این است که این «من» دقیقاً از چه جایگاهی سخن میگوید؟
«من به جای مردم؟»
تالار شهر ملک شخصی یا ارث پدری هیچ یک از اعضا شورا نیست. نه با هزینه شخصی ساخته شده و نه برای مصرف سلیقهای طراحی شده است. وقتی گفته میشود «ما هزینه دادهایم»، پرسش بدیهی این است: «ما» یعنی چه کسی؟
اگر پاسخ مردم است، مردم چرا باید از استفاده فرهنگی از دارایی خودشان محروم شوند؟ و اگر «ما» غیر از «مردم» است، شفاف گفته شود شورای شهر نماینده چه گروهی است.
خطرناکترین جمله در مدیریت فرهنگی
در ادبیات حکمرانی، «من راضی نیستم» یک جمله عادی نیست؛ این جمله جای قانون مینشیند، جای ضابطه را میگیرد و آرامآرام حقوق عمومی را به گروگان سلیقه شخصی تبدیل میکند. نه قانون کشور گفته رضایت فردی عضو شورا شرط برگزاری کنسرت است، نه نهادهای رسمی چنین اختیاری دادهاند، و نه مدیریت شهری با ناراضی بودن اداره میشود. اگر مجوز قانونی صادر شده و مرجع ذی صلاح فرهنگی تشخیص داده، عضو شورا دقیقاً بر اساس کدام حق قانونی نه میگوید؟
وقتی «هزینه دادهایم» به ابزار حذف تبدیل میشود
ارجاع مداوم به «هزینه دادن» نه استدلال فرهنگی است و نه مجوز سلب حق. اتفاقاً چون هزینه از جیب مردم پرداخت شده، مسئولان موظف اند پاسخگوتر باشند، نه محدودکنندهتر. این منطق که «چون ما هزینه دادهایم، پس ما تعیین میکنیم»، منطق مدیریت شهری نیست؛ منطق مالکیت شخصی است.
حذف به جای سیاست فرهنگی
طنز تلخ ماجرا اینجاست: نه برنامه جایگزین فرهنگی ارائه میشود، نه حمایت مؤثر از هنر بومی دیده میشود، نه سیاست فرهنگی ایجابی وجود دارد؛ فقط یک جمله تکراری: «من راضی نیستم». این مدیریت فرهنگی نیست؛ حذف صورتمسئله با ادبیات ضد اخلاقی است.
نسبت این نگاه با دیدگاه رهبر انقلاب چیست؟
مقام معظم رهبری بارها در بیانات خود درباره فرهنگ و هنر تأکید کردهاند که:
فرهنگ با سلب، زور و برخورد سلیقهای اصلاح نمیشود، جامعه به نشاط اجتماعی مشروع نیاز دارد و هنر و موسیقی اگر در چارچوب قانون و ارزشها باشد، تهدید نیست بلکه ظرفیت فرهنگی است.
این نگاه دقیقاً در نقطه مقابل منطق «من راضی نیستم» قرار دارد؛ اینجا سخن از عقلانیت، قانونمداری و فهم نیاز جامعه است، نه ترس از مردم و بستن فضا با جملههای مبهم.
شورا یا قیم فرهنگی؟
شورای شهر اگر خود را نهاد نمایندگی مردم میداند، باید بداند قیم جامعه نیست، داور سلیقهها نیست و جایگزین قانون هم نیست. نگرانی فرهنگی بدون تحلیل، میشود ابزار محدودسازی؛ و محدودسازی بدون پاسخگویی، مستقیم به بیاعتمادی عمومی ختم میشود.
مسئله کنسرت نیست. مسئله این است که آیا قرار است حقوق عمومی با رضایت شخصی تعلیق شود؟ اگر پاسخ منفی است، وقت آن رسیده که برخی مسئولان بهجای ناراضیبودن، پاسخگو باشند.
59243