به گزارش recive، استارشیپ از دو بخش تشکیل شده است، بوستر سوپر هِوی (Super Heavy)، یا مرحله اول با ۳۳ موتور رپتور، و بخش بالایی موشک فضاپیمای استارشیپ، یا مرحله دوم که قابلیت حمل دهها تُن محموله یا بیش از صد مسافر را دارد.
در این پرتاب، بوستر پس از جدا شدن از بخش بالایی موشک با موفقیت در خلیج مکزیک فرود آمد و فضاپیما پس از رسیدن به مرز فضا، به زمین برگشت و در اقیانوس هند فرود کنترلشده انجام داد.
بنا به گفته اسپیسایکس، این آزمایش آخرین پرتاب از نسخه کنونی موسوم به بلوک ۲ (Block 2) بود. نسخه بعدی که اکنون در حال ساخت است، شامل بهبودهای چشمگیر در سیستم گرمایی، طراحی موتورها و مواد سازهای خواهد بود و برای پروازهای مداری واقعی آماده میشود.
در این مأموریت چند فناوری تازه نیز مورد آزمایش قرار گرفت که شامل کاشیهای مقاوم حرارتی جدید برای بازگشت به زمین، روشنسازی مجدد موتورها در فضا، و سیستم رهاسازی محموله با هشت ماهواره شبیهسازیشده بود.
کارشناسان میگویند موفقیت این آزمایش، نشانهای از پیشرفت چشمگیر اسپیسایکس در حل مشکلات فنی پروازهای بازگشتی است.
اهمیت استارشیپ برای ناسا
سازمان فضایی آمریکا (ناسا) با اسپیسایکس قراردادی چند میلیارد دلاری امضا کرده است تا نسخهای ویژه از استارشیپ را برای مأموریت آرتمیس (Artemis) توسعه دهد. پروژهای که قرار است فضانوردان را پس از بیش از نیم قرن دوباره به سطح ماه بازگرداند.
رئیس ناسا، در واکنش به موفقیت این پرتاب گفت: «هر آزمایش موفق استارشیپ، ما را یک قدم به بازگشت انسان به ماه و سفر به مریخ نزدیکتر میکند.»
در حالیکه چین با پروژهی Long March 9 و روسیه با طرحهای سنگین خود در پی رقابت هستند، استارشیپ همچنان از نظر قدرت، ظرفیت بار و قابلیت استفاده مجدد بیرقیب است. تحلیلگران معتقدند در صورت موفقیت کامل، این سامانه میتواند هزینه پرتاب به مدار زمین را تا ده برابر کاهش دهد و عصر تازهای از اقتصاد فضایی و گردشگری مداری را رقم بزند.
اسپیسایکس اعلام کرده آزمایش بعدی با نسخه ارتقایافته استارشیپ تا پایان سال جاری انجام خواهد شد. اگر این روند ادامه یابد، نخستین پرواز مداری عملیاتی با محمولهی واقعی در سال ۲۰۲۶ انجام میشود.
۵۸۵۸
