۱۲ سال پیش و در روزهای پایانی ماه خرداد سال ۱۳۸۸، تیم ملی ایران برای صعود به جام جهانی ۲۰۱۰ به برتری در سئول برابر کره جنوبی نیاز داشت. بعد از غلبه بر امارات در استادیوم آزادی، با افشین قطبی راهی شرق آسیا شده و برابر تیمی قرار گرفتیم که صعود خود به جام جهانی را قطعی ساخته بود.
تیم ملی ایران در دیدار رفت برابر کره جنوبی نیز با ایستگاهی تماشایی جواد نکونام در روز بارانی تهران از رقیب دیرینه پیش افتاد و در دقایق پایانی پارک جی سونگ کار را به تساوی کشاند. اما تقدیر سرنوشتی مشابه را در کره جنوبی برای ما رقم زد تا ۲۰۱۰ را از خانه و تلویزیون تماشا کنیم.
در نیمه اول به خوبی حملات حریف را کنترل کرده و در اوایل نیمه دوم به صورت اتفاقی به گل رسیدیم. برخورد دفع توپ دروازه بان کره جنوبی به مسعود شجاعی باعث شد به گل رسیده و در آستانه صعود مستقیم به جام جهانی قرار بگیریم.
اما در دقایق پایانی باز هم این پارک جی سونگ بود که با نفوذ از سمت چپ محوطه و ضربه زمینی، دروازه سید مهدی رحمتی را باز کرد و بازی به تساوی کشید. همان شب و با تساوی عجیب عربستان برابر کره شمالی، مطمئن شدیم راهی به صعود به جام جهانی وجود ندارد و آن نسل پرستاره با بازیکنانی چون علی کریمی، مهدی مهدوی کیا، جواد نکونام، سید جلال حسینی، مهدی رحمتی، هادی عقیلی و … نتوانست طعم صعود به آفریقای جنوبی را مزمزه کند.
در این نیم قرن لحظات تلخ و دشوار زیادی را برابر کره جنوبی تجربه کرده ایم. اما بی تردید آن عصر عجیب ۲۷ خرداد و گل دقایق پایانی پارک جی سونگ، دشوارترین دقایق تیم ملی ایران برابر رقیب دیرینه آسیایی بود.
