محسن غفاری خبرگزاری recive استان چهارمحال وبختیاری ؛ اظهارات اخیر وزیر آموزشوپرورش مبنی بر اینکه «ساخت مدرسه وظیفه وزارت آموزشوپرورش نیست»، پرسشهای جدی و قابل تأملی را در افکار عمومی ایجاد کرده است. این سخنان در شرایطی مطرح میشود که همچنان در نقاط مختلف کشور، مدارس کانکسی، سنگی و غیر استاندارد فعالاند و بخشی از دانشآموزان کشور در فضاهایی تحصیل میکنند که با حداقلهای ایمنی و آموزشی فاصله دارد.
عدالت آموزشی، صرفاً یک شعار یا مفهوم انتزاعی نیست؛ بلکه نتیجه فراهم بودن زیرساختهای عادلانه، فضای آموزشی مناسب و دسترسی برابر به امکانات و فناوریهای نوین است. تجربه کشورهای پیشرو در حوزه آموزش نشان میدهد که توسعه نظام آموزشی بدون توجه به کیفیت مدارس و محیط یادگیری، عملاً امکانپذیر نیست.
در چنین شرایطی این پرسش بهدرستی مطرح میشود که اگر ساخت مدرسه در زمره وظایف آموزشوپرورش نیست، مأموریت اصلی متولی آموزش کشور دقیقاً چیست؟
آیا میتوان انتظار ارتقای کیفیت آموزش، کاهش شکافهای آموزشی و تحقق عدالت آموزشی را داشت، در حالی که بستر فیزیکی آموزش همچنان دچار کاستیهای جدی است؟
بدیهی است که ساخت مدرسه تنها یک اقدام عمرانی ساده نیست، بلکه بخشی جداییناپذیر از سیاستگذاری کلان آموزشی و مسئولیت حاکمیتی در قبال آیندهسازان کشور به شمار میرود. واگذاری کامل این مسئولیت به سایر نهادها، بدون نقشآفرینی مؤثر و پاسخگویی شفاف وزارت آموزشوپرورش، نمیتواند پاسخگوی مطالبات جامعه باشد.
امروز انتظار افکار عمومی، نه فرافکنی مسئولیتها، بلکه ارائه برنامهای روشن، زمانبندیشده و مبتنی بر استفاده از فناوریهای نوین برای ساماندهی کامل مدارس غیر استاندارد است؛ برنامهای که نشان دهد عدالت آموزشی در عمل و نه در کلام، در اولویت قرار دارد.
امید آن میرود روزی فرا برسد که در اقصی نقاط کشور، شاهد مدارسی ایمن، استاندارد و مبتنی بر فناوریهای نوین آموزشی باشیم؛ مدارسی که در شأن دانشآموزان ایرانی بوده و بستر تحقق واقعی عدالت آموزشی را فراهم کنند.
