عادی‌سازی ناکامی فوتبال ایران در آسیا

عادی‌سازی ناکامی فوتبال ایران در آسیا

متاسفانه روند عادی سازی شکست های پیاپی فوتبال در کشور جامعه را نسبت به این رشته بی تفاوت کرده است. فوتبال نیز دچار روز مرگی شده  و هواداران بیش از گذشته از آن فاصله گرفتند.
بدون شک برای برون رفت از این وضعیت باید بدنبال راه چاره بود و این مساله را درکوتاه ترین زمان ممکن حل کرد وگرنه آش همان آش و کاسه همان کاسه خواهد بود.
 فوتباال باشگاهی ایران  سال گذشته در 2 لیگ نخبگان و لیگ قهرمانان چهار نماینده داشت. باشگاه های نماینده فوتبال ایران نه تنها در این رقابت ها شکست خوردند سرافکنده هم  شدند.
علیه اینان دررسانه های رسمی و شبکه های اجتماعی داخلی وخارجی چه ها گفتند و نوشتند.
بی شک برای این ناکامی دلایل متعددی را می توان فهرست و درباره تاثیرگذاری و نقش انان به تفصیل بحث و  گفت و گو کرد.
در زیر به بخشی از  بی توجهی ها که ناکامی فوتبال را در پی دارد اشاره می شود.
اول : بی توجهی به جذب سرمایه،حفظ وتامین امنیت ذینفعان، صیانت از اندک سرمایه گذاران فعلی و پرهیز از دامن زدن بی مورد به رقابت بخش دولتی و خصوصی در فوتبال که فرار سرمایه را باعت می شود.
دوم: بی توجهیبه  ساخت وتجهیز ورزشگاه های مناسب و افزایش هزینه های تعمیر, تجهیز و نگهداری ان ها.
سوم: تلاش ناکافی برای جذب مربیان و بازیکنان تراز اول دنیای فوتبال و اقناع آنان برای ارائه داشته های علمی و فنی،آموزش وتربیت استعدادهای کشور.
چهارم: بی توجهی به سیاست و پذیرش نقش و تاثیر گذاری بسیار مهم آن در حاکمیت و دولت در قبال فوتبال، قبول تصمیم گیری و تصمیم سازی سیاستمداران در این ورزش پرطرفدار. همچنین فراموش نکردن تعامل برد-برد در راستای  سهم بیشتر اهالی فوتبال و مردم در این داد و ستد.
البته که دخالت سیاست در ورزش تنها مختص به ایران نیست و در تمامی دنیا وجود دارد.
پنجم: بی توجهی و کم توجهی  به تربیت مدیران و کارگزاران جوان تر در فوتباال با علم به اینکه استفاده از تجربه دیگران یک اصل است.
متاسفانه در ایران یه ویژه در سطوح مدیریتی، چسبندکی مدیران به مسند قدرت بیشتر به یک فاجعه می ماند بسیاری از آنان مدیریت را از جان شان هم بیشتر دوست دارند.
 مهم تر از آنکه این مدیران فوتبالی به یک شغل در فوتبال بسنده نمی کنند. به هر طرف که نگاه می کنید آنان را در قامت دبیرکل ، نایب رییس و حتی سرپرست تیم  می بینید.
 آیا هر کدام از این منصب ها که در جای خود مهم است نباید یک متولی داشته باشد؟ ایا قبول مسوولیت در چند شغل، جایگاه و اهمیت شغل اصلی تررا تضعیف و کم ارزش نمی کند؟ و دهها سووال دیگر در این ارتباط.
ششم: توجه به پرورش استعدادها در تمامی رده های سنی.
هفتم: فرهنگ هواداری و پرهیز از استفاده ابزاری ازهواداران و مشارکت آنان در سرنوشت باشگاه و تیم باشگاهی و تیم ملی.
این هفت مورد بی توجهی به فوتبال قسمتی از علت های ناکارآمدی سیستم برای ارتقای این رشته ورزشی در ایران و بازگشت به جابگاه قبلی اش به شمار می رود.
همانطور که پیش از این آورده شد عناوین دیگری نیز دراین مساله دخالت دارند که شناسایی آن ها  دشوار نیست.
اما پیش ازاین باید مقابل کسانی که با جریان سازی  به دنبال عادی سازی شکست ها در فوتبال و  بی تفاوتی علاقه مندان به سرنوشت این رشته در کشور هستند ایستادگی کرد و مانع از پیشرفت آنان شد.

۲۵۸ ۲۵۸