طوفان، زلزله و سیل‌های فاجعه‌بار؛ نتیجه چرخش سریع‌تر کره زمین

دلیل این امر این است که چرخش سیاره وارد یک دوره شتاب غیرمنتظره شده است که حدود یک میلی‌ثانیه از طول یک روز خورشیدی را کاهش می‌دهد.

اما اگر جهان همچنان سریع‌تر شود چه اتفاقی می‌افتد؟
با توجه به اینکه یک پلک زدن ۱۰۰ میلی‌ثانیه طول می‌کشد، بعید است که برای مدت طولانی متوجه تغییرات بزرگی شوید.

با این حال، دانشمندان می‌گویند که شتاب کنترل نشده در نهایت منجر به عواقب فاجعه‌باری خواهد شد.

اگر زمین فقط ۱۰۰ مایل در ساعت سریع‌تر از الان می‌چرخید، جهان با طوفان‌های قوی‌تر، سیل‌های فاجعه‌بار و فروپاشی شبکه‌های ماهواره‌ای مواجه می‌شد و اگر سرعت جهان دو برابر می‌شد، احتمالاً پایان زندگی به شکلی که ما می‌شناسیم، فرا می‌رسید.

یک مایل در ساعت سریع‌تر
به طور متوسط، ۲۴ ساعت یا ۸۶۴۰۰ ثانیه طول می‌کشد تا سیاره یک دور کامل بچرخد که به آن روز خورشیدی می‌گویند.

نوسانات کوچک مانند موقعیت ماه یا فوران‌های آتشفشانی می‌توانند این زمان را در هر دو جهت حدود یک میلی‌ثانیه تغییر دهند، اما چرخش به طور کلی نسبتاً پایدار است.

از آنجا که زمین یک کره است، محیط آن در نزدیکی قطب‌ها کوچکتر از استوا است، بنابراین سطح سیاره هر چه از قطب‌ها دورتر شوید، سریع‌تر حرکت می‌کند.

کسی که در استوا ایستاده است، با سرعت حدود ۱۶۶۸ کیلومتر در ساعت در فضا می‌چرخد، در حالی که کسی در لندن تنها با سرعت ۱۰۴۱ کیلومتر در ساعت در فضا حرکت می‌کند.

در مقایسه با این سرعت‌ها، افزایش تنها یک مایل در ساعت ممکن است تفاوت بزرگی به نظر نرسد.

روزها در مجموع حدود یک دقیقه و نیم کوتاه‌تر می‌شوند، که احتمالاً ساعت بدن ما فوراً متوجه آن نمی‌شود.

ویتولد فراچک، تحلیلگر ESRI، یک شرکت نرم‌افزاری نقشه‌برداری، به مجله پاپیولار ساینس گفت: «ممکن است چند سال طول بکشد تا متوجه آن شویم.»

با این حال، یک اثر غیرمنتظره این است که ماهواره‌های موجود در مدار به زودی از همگام‌سازی خارج می‌شوند.

بعضی از ماهواره‌ها «زمین‌همزمان» هستند، به این معنی که با همان سرعت چرخش زمین حرکت می‌کنند تا در همان مکان باقی بمانند.

اگر سرعت زمین افزایش یابد، آن ماهواره‌ها موقعیت خود را از دست می‌دهند و خدمات ناوبری، ارتباطی و نظارت بر آب و هوا شروع به از کار افتادن می‌کنند.

با این حال، برخی از ماهواره‌ها برای تنظیم مدار خود سوخت حمل می‌کنند و برخی دیگر می‌توانند جایگزین شوند، بنابراین نتایج نباید فاجعه‌بار باشد.

آقای فراچک می‌گوید: «اینها می‌توانند زندگی و آسایش برخی افراد را مختل کنند، اما نباید برای هیچ‌کس فاجعه‌بار باشند. تأثیر بزرگتر این است که به دلیل افزایش نیروهای گریز از مرکز، آب از قطب‌ها به سمت خط استوا حرکت می‌کند. حتی با سرعت فقط یک مایل در ساعت، این باعث می‌شود سطح دریاها در اطراف خط استوا چند اینچ افزایش یابد.»

برای شهرهایی که در حال حاضر در سطح دریا یا بسیار نزدیک به آن هستند، این می‌تواند منجر به سیل ویرانگر شود.

۱۰۰ مایل در ساعت سریع‌تر
اگر زمین به شتاب گرفتن ادامه دهد تا جایی که در خط استوا ۱۰۰ مایل در ساعت سریع‌تر حرکت کند، این امر عواقب بسیار خطرناکی را به دنبال خواهد داشت.

این سرعت‌ها به جای افزایش چند اینچی، با سرازیر شدن آب از قطب‌ها همراه می‌شود که خط استوا را غرق خواهد کرد.

فراچک می‌گوید: «فکر می‌کنم حوضه آمازون، شمال استرالیا و جزایر منطقه استوایی، بدون اشاره به آن‌ها، همگی زیر آب خواهند رفت.»

مطمئن نیستم چقدر زیر آب عمیق باشد، اما حدود ۳۰ تا ۶۵ فوت تخمین می‌زنم.

برای هر کسی که از سیل جان سالم به در ببرد، جهان به مکانی بسیار خصمانه‌تر تبدیل خواهد شد.

روز خورشیدی اکنون فقط ۲۲ ساعت طول خواهد کشید و ریتم‌های شبانه‌روزی ما را از تعادل طبیعی خود خارج می‌کند.

این اثر مانند این است که ساعت بدن خود را هر روز دو ساعت به عقب برگردانید، بدون اینکه فرصتی برای تنظیم آن داشته باشید.

مطالعات نشان داده‌اند که تغییراتی مانند تغییر ساعت تابستانی منجر به افزایش میزان حملات قلبی، سکته مغزی و تصادفات رانندگی می‌شود که این امر حتی شدیدتر خواهد بود. علاوه بر این، آب و هوای زمین شروع به شدیدتر شدن خواهد کرد.

دکتر استن اودنوالد، ستاره‌شناس ناسا، می‌گوید: «اختلاف دما همچنان عامل اصلی بادها خواهد بود.»

با این حال، دکتر اودنوالد می‌گوید که با این سرعت‌ها، «طوفان‌ها سریع‌تر می‌چرخند و انرژی بیشتری در آن‌ها وجود خواهد داشت.»

این به دلیل چیزی به نام اثر کوریولیس است که به طوفان‌ها انرژی چرخشی می‌دهد.

اگر زمین نمی‌چرخید، بادها از قطب شمال به سمت استوا در یک خط مستقیم می‌وزیدند. اما با چرخش زمین، باد به سمت شرق منحرف می‌شود و این همان چیزی است که به طوفان چرخش می‌دهد.

اگر زمین شروع به چرخش سریع‌تر کند، بادها بیشتر منحرف می‌شوند و اثر کوریولیس قوی‌تر می‌شود.

دکتر اودنوالد می‌گوید: «این امر عملاً چرخش را شدیدتر می‌کند.»

۱۰۰۰ مایل در ساعت سریع‌تر یا بیشتر
با ۱۰۰۰ مایل در ساعت سرعت بیشتر، زمین تقریباً دو برابر سریع‌تر از امروز می‌چرخد و عواقب فاجعه‌باری خواهد داشت.

فراچک می‌گوید: «این به وضوح یک فاجعه خواهد بود.»

نیروهای گریز از مرکز صدها فوت آب را به سمت خط استوا می‌کشند.

فراچک می‌گوید: «به جز بلندترین کوه‌ها، مانند کلیمانجارو یا بلندترین قله‌های آند، فکر می‌کنم همه چیز در منطقه استوایی پوشیده از آب خواهد بود.»

با ۱۰۰۰ مایل در ساعت سریع‌تر، نیروهای گریز از مرکز ایجاد شده توسط چرخش نیز بسیار قوی‌تر خواهند بود.

این امر باعث می‌شود که آب راحت‌تر از نیروی جاذبه فرار کند و به جو تبخیر شود.

مناطق استوایی که از قبل آب گرفته بودند، باران تقریباً مداوم را تجربه می‌کردند و دائماً در مه و غبار فرو می‌رفتند.

در سرعت‌های بسیار بالای حدود ۱۷۰۰۰ مایل در ساعت (۲۷۳۵۰ کیلومتر در ساعت)، ۱۷ برابر سریع‌تر از حالت عادی، نیروهای گریز از مرکز به اندازه کافی قدرتمند خواهند بود تا بر گرانش غلبه کنند.

هر کسی که در خط استوا باشد، به دلیل نیروی گریز از مرکز که با گرانش مقابله می‌کند، بی‌وزن می‌شود و حتی ممکن است با ریزش آب به جو، «باران معکوس» شروع شود.

با این حال، بعید است کسی در اطراف باشد که این را ببیند، زیرا خط استوا مدت‌هاست که غیرقابل سکونت شده است.

فراچک می‌گوید: «اگر آن چند انسان بدبخت پس از انتقال بیشتر آب زمین به جو و فراتر از آن، هنوز زنده باشند، واضح است که می‌خواهند هر چه زودتر از منطقه استوا فرار کنند.»

در نهایت، زمانی که سرعت سیاره در خط استوا به حدود ۲۴۰۰۰ مایل در ساعت (۳۸۶۰۰ کیلومتر در ساعت) رسید، حیاتی که ما می‌شناسیم تقریباً به پایان خود رسیده است.

نیروهای گریز از مرکز اکنون آنقدر قوی خواهند بود که زمین را مانند یک توپ گلی در حال چرخش، مسطح خواهند کرد.

صفحات تکتونیکی جابجا می‌شوند و پوسته زمین ترک می‌خورد و منجر به نتایج فاجعه‌باری می‌شود.

فراچک معتقد است: «ما زلزله‌های عظیمی خواهیم داشت. صفحات تکتونیکی به سرعت حرکت می‌کنند و این برای حیات روی کره زمین فاجعه‌بار خواهد بود.»