به گزارش recive، روزنامه هم میهن نوشت: در شبی که ملت در شوک انفجار مهیب اسکله شهید رجایی در بندرعباساند، با هزار هول و ترس خبرها را دنبال میکنند و از ته دلشان و با هر اعتقادی دعا میکنند که تعداد فوتیها بیشتر نشود، برنامهای شاد پخش میکند که مجریاش (کامران تفتی) از عوامل پخش میخواهد «موسیقی را بدهند تا کیف کنند». حاضران در برنامه هم دست میزنند و همراهی میکنند.
شکاف میان مخاطب و رسانه همین است. مردم در وحشت دهشت یک انفجار بزرگ و مبهم، سوگوارند، اما بزرگترین و انحصاریترین رسانه کشور شوی شاد پخش میکند. در الفبای رسانهداری هم چنین چیزهایی را دیگر تدریس نمیکنند. باری، همدلی و قدرت و توان درک و همراهی با احساسات، بنیان ارتباط رسانه است. رسانهای که در لحظات سوگ ملی، بهجای مرهمبودن، نمک بر زخم میپاشد، رسانهای هیچ برای هیچ است. آخر کدام رسانه حرفهای چنین میکند؟ موج همدردی ملی و حتی بینالمللی با مردم سوگوار ما بهراه افتاده، اما مدیران صداوسیما در عالم دیگری سیر میکنند.
ایرانیان خودشان به عزای عمومی رفتهاند اما مدیران، گردانندگان و برنامهسازان صداوسیما تشخیصشان این است که موسیقی شاد پخش کنند. آخر کدام مخاطب چنین چیزی خواسته؟ مگر شما نباید در خدمت ترجیحات مخاطب باشید؟ چرا اینقدر دور از غم مردماید؟ این میزان از بیتوجهی به مخاطب، نوبر هیچ بهاری نیست. بیمهری است و بیاحترامی. نشاید که فراموش شود.
رسانهای که با پول همین ملت اداره میشود و سالهاست مرجعیتاش را از دست داده. قبول، اما آیا این انتظار زیادی است که در وقت هجوم بلا و سوگ ملی، مخاطب را بر صدر بنشاند و همدل و همراهش باشد؟ شادی به وقت رنج دیگران، ناپسند است و غم را سنگینتر میکند و نابخشودنیتر. پخش برنامهای شاد در شب فاجعه ملی که گویی تیغ بر جگرها کشیدهاند، مصداق همین شادی نابجاست. میدانم که مدیران صداوسیما نمیدانند در بندرعباس هر خانوادهای یک نفرش در اسکله کار میکرد. میدانم که نمیدانند چقدر انتظار کشیدن برای خبردار شدن از عزیزان یا قوموخویشان چقدر دشوار است.
21302
