آغاز سال تحصیلی در سالهای گذشته با سنتی ساده اما پرمعنا همراه بود؛ مسئولان با شاخههای گل از دانشآموزان استقبال میکردند تا نشان دهند آینده کشور در دستان آنان است. اما امروز صحنهها تغییر کرده؛ این دانشآموزان هستند که گل به مسئولان تقدیم میکنند؛ تغییری که بیش از آنکه نماد احترام باشد، نشانهای از وارونگی معنا و رسالت آموزشوپرورش به شمار میرود.
قدیمترها در نخستین روز مهر، مدیران و مسئولان کنار صفوف دانشآموزان میایستادند و با شاخههای گل از آنان استقبال میکردند. این حرکت ساده اما عمیق، یادآور میشد که وظیفه مسئولان چیزی جز خدمت به نسل آینده و فراهم کردن مسیر رشد و شکوفایی آنان نیست.
اما امروز تصاویر متفاوتی پیش چشم جامعه قرار گرفته است. حالا این دانشآموزان هستند که با گل از مسئولان استقبال میکنند. تغییر نقشی که در ظاهر کوچک به نظر میرسد، اما معنایی بزرگ و پرسشبرانگیز دارد: آیا مدرسه خانه امید برای فرزندان ماست یا صحنهای برای نمایشهای تشریفاتی و بزرگداشت مسئولان؟
وقتی گل از دست مسئول به دانشآموز میرسید، پیام روشنی داشت؛ “ما برای شما ارزش قائلیم، شما اولویت ما هستید.” اما وقتی گل از دست دانشآموز به مسئول تقدیم میشود، این پیام ناخوشایند برداشت میشود که “آیندهسازان باید تکریمگر ما باشند.”
این وارونگی معنا زنگ خطری است برای آموزشوپرورش. رسالت مدرسه و معلم، پرورش دانشآموزانی خلاق، پرسشگر و بااعتمادبهنفس است، نه تمرین دادن آنان برای تشریفات و تعارفهای رسمی. اگر قرار است حرکتی نمادین باقی بماند، باید همان رسم قدیمی زنده شود؛ گلی که دانشآموز دریافت میکند، به او یادآوری میکند که جامعه و مسئولان برای تلاش و آیندهاش احترام قائلاند.
نسل امروز بیش از هر زمان دیگر به این پیام نیاز دارد: “شما مهمترین سرمایه این کشور هستید.”
