نوید اجمدپور – امروز که در خیابانهای اهواز قدم میزدم ، به نظر شما میتوان در اهواز قدم زد ؟
درون خودرو با کولری که فقط میتواند بادی خنک نه سرد که فقط متوجه گرمی هوا نشوی (عرق را در همان خودرو با کولر هم خواهی کرد) به تو هدیه بدهد ، آن هم بالااجبار در مسیر برگشتن از محل کار تا خانه با چهرههای خسته و عرقریخته شهروندانی روبرو شدم که انگار هر لحظه ممکن است از پا بیفتند. کودکان با صورتهای برافروخته، سالمندانی که به سختی و از روی اجبار بیرون امده بودند و کارگرانی که با وجود گرمای طاقتفرسا مجبور به ادامه کار بودند.
نکته قابل تأمل اینجاست که اداره کل هواشناسی استان از روزها قبل نسبت به این موج گرما هشدار داده بود. دماسنجهای آبادان امروز عدد باورنکردنی ۵۰.۲ درجه را نشان میدادند و اهواز با ۴۹.۳ درجه، وضعیتی بهتر نداشت. اما به نظر میرسد مسئولان منتظر ماندهاند تا اوضاع کاملاً بحرانی شود.
در گفتگو با چند شهروند، از راننده تاکسیای که میگفت “صندلی ماشین مثل تابه داغ شده” تا مادری که نگران تب فرزندش بود، یک پیام مشترک وجود داشت: “چرا اینقدر دیر تصمیم گرفتند؟”
واقعیت این است که این تعطیلی، هرچند اقدام مثبتی است، اما تنها بخش کوچکی از مشکل را حل میکند. کارگران روزمزد، دستفروشان و بسیاری دیگر که امکان دورکاری ندارند، امروز هم باید در همین گرمای کشنده کار کنند. سوال اینجاست: آیا برنامهای برای حمایت از این قشر آسیبپذیر وجود دارد؟
این گرمای بیسابقه بار دیگر نشان داد سیستم مدیریت بحران ما چقدر واکنشی عمل میکند. به جای پیشگیری و برنامهریزی، همیشه منتظر میمانیم تا بحران به اوج برسد، آنگاه دست به کار میشویم. آیا وقت آن نرسیده که برای این استان گرمسیر، برنامهای جامع و پیشگیرانه تدوین کنیم؟
