خدای ‌داد و بی‌ادبی!

خدای ‌داد و بی‌ادبی!

آدم وقتی اشتباهی می کند؛ وقتی پشیمان می شود، وقتی در خلوت خودش می گوید: «این چه کاری بود من کردم یا این چه حرفی بود من زدم» بخشی از آن اشتباه را قابل پذیرش می کند. گاهی یک ببخشید ساده چنان تاثیری روی مخاطب می گذارد که خیلی از آنها چشم‌پوشی می‌کنند از اتفاقی که افتاده و آن عذرخواهی را قبول می کنند، اما وقتی از زمین و زمان طلب کار باشید، وقتی  پافشاری روی اشتباهی که کردید داشته باشید این می شود “وقاحت”
خداداد عزیزی! نه تنها پشیمان نیست بلکه صاف زل می زند توی دوربین های تلویزیونی و می گوید: «مگر خود شما از این کلمات استفاده نمی‌کنید؟» شاید استفاده کنیم آقای عزیزی! اما نه در تلویزیون و در رسانه‌ای که ملی است!  
 در کدام رسانه ملی برای دوست و رفیق “شیشکی” می بندند و معادل واژه “پاچه‌خوار” را برای رییس فیفا استفاده می‌کنند؟
در کدام رسانه ملی بحث خل بودن و واژه‌ای سخیف را به زبان می‌آورند و پس از آن به پهنای صورت می خندند؟
اصلا چه دلیلی وجود دارد که برای هر تورنمنت و مسابقه فوتبالی عزیزی درتلویزیون است؟ صداوسیما کارشناس دیگری ندارد؟
ادبیاتی که استفاده می‌کند را ببینید؛ یا طرز نشستنش روی صندلی در برنامه زنده!
چه چیزی را می‌خواهی ثابت کنی آقای عزیزی؟
آقای عزیزی؛ ببین چه کار کرده اید که هشتگ برای تان به راه افتاده، چه کار کرده اید که نسل من و ما در فضای مجازی از این نوشته اند که کاش مارک بوسنیچ آن توپ را گرفته بود و کاش هرگز تیم 98 به جام جهانی نرفته بود!
استاد خداداد! بشین، بفرما و بتمرگ؛ هر سه یک معنی می‌دهند اما استفاده از هر کدام این کلمات جا و مکانی دارد؛ صدا و سیما، چاله میدان نیست و خیلی ها دیدند و شنیدند که شما گفتید …

۲۵۸ ۲۵۱