داخل ورزشگاه آزادی هم به غیر از ماموران انتظامی و امنیتی و خبرنگاران و مسئولان اجرایی هیچ صدایی به گوش نمی رسید و سکوهای خالی که فقط بخشی از آن با حضور بازیکنان دو تیم و بخشی دیگر با حضور ماموران انتظامی که روی سکوها نشسته بودند پر شده بود. البته پرچم بزرگ ایران نیز در قسمت رو به روی جایگاه، روی سکوها پخش شده بود.
بازیکنان نیمکت نشین یا سکونشین کره جنوبی با هر حرکت هم تیمی هایشان، با صدای بلند دست می زدند و آنها را تشویق می کردند. همین موضوع باعث شد نیمکت نشینان ایران نیز صدای خود را بلندتر کرده و باانرژی بالاتر به تشویق بازیکنان داخل میدان بپردازند.
تفاوت نیمکت نشینان دو تیم در این بود که کره ای ها فقط با دست زدن بازیکنان هم تیمی خود را تشویق می کردند اما بازیکنان ایران هر از چندی توصیه های فنی نیز به ملی پوشان داخل زمین داشتند.
دراگان اسکوچیچ و پائولو بنتو در دقایق ابتدایی بازی با آرامش در کنار خط ایستاده بودند. اسکوچیچ کاملا نزدیک خط بود اما بنتو گاهی به نیمکت نزدیک می شد و گاهی به سمت لب خط می آمد. اما با گذشت دقایق از مسابقه
حرارت هر دو مربی بالاتر رفت و البته در این بین واکنشهای سرمربی تیم ملی ایران بیشتر به چشم می آمد.
کریم باقری نیز در کادر فنی ایران در قسمت سمت چپ نیمکت، از هما ابتدای بازی به صورت ایستاده بازی را تماشا می کرد و استرس زیادی داشت طوری که با هر حرکت درون زمین، واکنشی از کریم باقری نیز دیده میشد.
در ترکیب اصلی کره جنوبی، ۹ بازیکن لژیونر حضور داشتند. مشهورترین آنها سون از تیم تاتنهام بود و هشت بازیکن دیگر شامل دو بازیکن از لیگ ژاپن، یک بازیکن از تیم روبین کازان روسیه، یک بازیکن از السد، یک بازیکن از فنرباغچه، یک بازیکن از بوردو فرانسه و دو بازیکن دیگر نیز از بوندس لیگا (ماینتس) و لیگ برتر انگلیس (ولورهمپتون) بودند.
در ترکیب اصلی ایران، ۱۰ لژیونر و تنها یک بازیکن داخلی حضور داشتند. وحید امیری تنها نماینده لیگ ایران بود. ۱۰ بازیکن دیگر شامل ۲ بازیکن از لیگ پرتغال، و دو بازیکن از لیگ قطر و یک بازیکن از لیگهای روسیه، بلژیک، کرواسی، امارات، هلند و دانمارک بود.
سکوت ورزشگاه اجازه شنیده شدن صدای بازیکنان راتا حدی می داد. در تیم ایران مهدی طارمی یکی از بازیکنانی بود که مدام با بقیه بازیکنان صحبت می کرد و آنها را به نوعی هدایت می کرد. یکی از نکاتی که او مدام از بازیکنان خط دفاع می خواست این بود که بالا بازی کنند و تا جایی که می توانند باتوپ جلو بیایند. علیرضا بیرانوند دیگر عضو فعال تیم در صحبت کردن بود. او چند بار بابت اینکه بعد از گرفتن توپ توسط او، بازیکنان به ویژه طارمی و آزمون جلو نرفتند، عصبانی شد.
شجاع خلیل زاده مدام با حسین کنعانی زادگان صحبت می کرد و نکاتی را به او می گفت، صحبتهای او در زمان حملات کره بیشتر و با صدای بلندتر و البته سرعت بیشتری شنیده می شد که تند تند با بازیکنان کناری خود هماهنگ می کرد که کجا جایگیری کنند. حسین کنعانی هم البته با صدای بلند همواره به بازیکنان هافبک و خط حمله می گفت «عقب نیایید» و سعی می کرد تیم را به دفاع از جلو تشویق کند.
در میان بازیکنان کره جنوبی، کیم سئونگ گیو، دروازه بان این تیم به طور مدام با فریادهای بلند سر بازیکنان دیگر، حرف می زد. جالب اینکه او در زمانی که کره توپ را به زمین ایران می آورد، خیلی زیاد از دروازه خارج می شد و با ریسک بالا حتی از محوطه جریمه هم بیرون می آمد. سون به عنوان کاپیتان، یکی از ساکت ترین بازیکنان بود.
خلیل آزمون، پدر سردار آزمون نیز در ورزشگاه حضور داشت. او قبل از بازی برای ورود به ورزشگاه دچار مشکل شد و ماموران طبق قوانین اجازه نداشتند او را به داخل ورزشگاه راه بدهند. جالب اینکه خلیل آزمون نمی خواست پسرش این موضوع را متوجه شود و یا از او بلیت بگیرد. در نهایت با هماهنگی هایی که به عمل آمد، مجوز حضور او در ورزشگاه بعد از دقایقی صادر شد.
خبرنگاران خانم و همچنین تعداد محدودی از خبرنگاران کره ای نیز در جایگاه خبرنگاران حضور داشتند و به پوشش خبری این بازی پرداختند.
