به گزارش recive، روزنامه هم میهن نوشت: یکی از بدترین ضرباتی که رویکرد و ذهنیت تندروها به جامعه ایران میزند ایجاد اغتشاش در معانی رفتار و کلمات است. خودشان هر خطایی مرتکب شوند در ۹۹ درصد موارد آن را خطا نمیدانند؛ در آن ۱ درصد هم که نتوانند توجیه کنند آن را سهوی معرفی میکنند و طلبکار هم میشوند و هیچگاه حاضر به مسئولیتپذیری و ریشهیابی جدی این رفتارهای زیانبار خود نمیشوند.
روزنامهنگاران و رسانههای آزاد حق دارند که موضوعات گوناگون را بهصورت جدی یا شوخی نقد کنند و این قابل انکار نیست. ولی صداوسیمای ایران رسانه صددرصد حکومتی است و نقش بلندگوی آن را ایفا میکند بنابراین از منظر بیرونی مواضع آن با سیاستهای رسمی همسو تلقی میشود بنابراین انتشار چنین برنامهای در شرایطی که ایران درگیر مذاکره برای حل مسائل هستهای خود با آمریکا است و همزمان با همسایهها در حال بازسازی روابط است و بهطور مشخص این اتفاق پس از سفر وزیر دفاع عربستان و بهبود روابط ایران و عربستان رقم خورده است و همه هم این را میدانند، پس عادی بودن این اتفاق پذیرفتنی نیست ولی شبکه تلویزیونی مربوط در اطلاعیهای اعلام کرد: در یکی از برنامههای ضبطی پخششده در شبکه نسیم در قالب طنز سیاسی برخی خطوط سیاستی درباره کشورهای همسایه مورد بیتوجهی سهوی قرار گرفته بود که ضمن تذکر جدّی به تیم تولید و تأکید بر لزوم توجه مستمر و جدی به سیاستهای ابلاغی محتوایی با عوامل خاطی برخورد انضباطی به عمل آمد.
پذیرش سهو در این کار مستلزم پذیرش یک نتیجه ساده است. آیا صداوسیما حاضر است این را بپذیرد؟ اگر بلی باید نسبت به ارزشمندی و اعتبار تولیدات و نیز اصل وجودی و کارایی این نیروها در آن رسانه شک کرد.
ولی به نظر میرسد که دو حالت دیگر بیشتر محتمل است. اول اینکه این برنامه عمدی نباشد ولی این نیروها بهصورت پیشفرض ضد سیاستهای جاری در عرصه خارجی هستند و لذا متوجه تبعات این برنامهها نمیشوند و تنها هنگامی که برنامه پخش شده متوجه اثرات زیانبار و ضدمنافع ملی شدهاند لذا فوری پوزش خواستهاند.پس این رویکرد در همه برنامههای آنان جاری و ساری است.
حالت سومی هم وجود دارد که دستاندرکاران برنامه با علم و آگاهی آن را ساخته و پخش کردهاند فقط نمیدانستند که واکنشها تند خواهد بود و آنان را مجبور به عقبنشینی میکند. برخلاف تصور مدیریت این شبکه صداوسیما که برنامه را سهوی دانسته و خواسته از پذیرش بار مسئولیت آن شانه خالی کند، باید گفت بدترین حالت سهوی بودن است.
اگر برنامه زنده بود و کسی چیزی میگفت میتوانستیم باور کنیم که سهوی است. ولی تولید یک برنامه با استفاده از هوش مصنوعی و دیدن دهها نفر پیش از پخش نهایی آن، اگر سهوی باشد نشان میدهد که کلیه دستاندکاران این برنامه و شبکه خارج از باغ هستند.
مثل این است که یک مطلب کاملاً آشکار که خلاف منافع ملی است را چند روزنامهنگار تهیه کنند و تحویل دبیر سرویس دهند و او هم به سردبیر و شورای سردبیری و سپس مدیرمسئول بدهد و ویراستار و صفحهبند هم آن را بخوانند هیچکس هم کوچکترین تذکری ندهد و ناظر حقوقی هم آن را تایید کند بعد بگوییم سهوی بود. شهامت و صراحت را اینجاها باید دید و آزمون کرد.