گزارش از بحران بیآبی در منطقه کمفه اندیکا :آب، کالای گرانبهای کوهستان
خبرگزاری recive _ اندیکا. در دنیایی که شیر آب برای بسیاری نخستین و سادهترین راه دسترسی به آب است، مردم روستاهای کمفه شامل سفیدار، نبیآباد، سرچنار، لکآباد، چگا آباد، شهرک ورگر و روستای ورگر شنبه، با واقعیتی کاملاً متفاوت دست و پنجه نرم میکنند. برای آنان، آب کالایی گرانبها است که برای به دست آوردنش سختی بسیاری می کشند.
منبع اصلی زندگی در این منطقه که زمانی چشمههای جوشان بود، اینک خود به کانون بحران بدل شده است.
“قدرت ا… حسنوند”، عضو شورای اسلامی منطقه کمفه در گفتوگو با recive با تأیید این موضوع میگوید: «آب آشامیدنی این روستاها در گذشته از چشمه تامین میشد اما متاسفانه در دهههای اخیر با خشک شدن و کم آب شدن چشمهها، مشکل کمبود آب شرب و نارضایتی روستاییان را به دنبال داشته است و در پاسخ به این بحران، اداره امور عشایر اندیکا، گاه و بیگاه با یک تراکتور حامل تانکر آب به منطقه سر میزند. اما این چارهاندیشی نیز خود به مشکلی دیگر بدل شده است.
این آب تنها هر دو روز یکبار میرسد و آن هم فقط به چند خانه محدود میرسد. مابقی خانوارها، که شمارشان بسیار بیشتر است، خود باید برای تأمین آب اقدام کنند. این «راه حل» نه تنها مشکل را (ریشهکن) نکرده، بلکه به ایجاد ناعدالتی در توزیع همین میزان آب ناچیز نیز دامن زده است.
ایشان با اشاره به این ناکامیها میافزاید: «پیگیری زیادی از سوی مسئولان شهرستان و استان انجام شده و وعدههایی نیز در این زمینه به مردم داده شد اما تاکنون عملی نشده است.» او با بیان این که «انتظار میرفت مسئولان برای رفع مشکل آب شرب جدیت بیشتری به خرج دهند»، از بلاتکلیفی پروژه آبرسانی به این منطقه انتقاد کرد.
حسنوند با اشاره به تاریخچه طولانی این معضل تصریح کرد:
«اهالی روستاهای کمفه واقع در بخش چلو شهرستان اندیکا سالیان سال با مشکل بیآبی و فقدان لولهکشی آب آشامیدنی سالم و بهداشتی روبرو هستند و پس از تلاشها و پیگیریهای متعدد، پروژه آبرسانی به کمفه شامل پنج روستا امروز هنوز اندر خم یک کوچه است.
این جمله کهن فارسی به خوبی توصیفکننده وضعیت پروژهای است که حلقه نجات ساکنان این هشت روستا محسوب میشود، اما سالهاست در پیچ و خم کاغذبازی و نبود عزم جدی، راکد مانده است.
این تاخیرها تنها به معنای سختی بیشتر در تأمین آب نیست، بلکه تهدیدی جدی برای سلامت عمومی، تضعیف کشاورزی در مقیاس خرد و در نهایت، خالی شدن سکنه از این روستاها است.
کوروش حسنوند یکی دیگر از ساکنین کمفه در گفتگو با recive عنوان نمود اگر در سالهای گذشته اهالی روستا بیست بشکه آب را در عرض بیست دقیقه پر میکردند در حال حاضر پرکردن این تعداد بشکه چند ساعت زمان میبرد و بحران کمآبی آبی و بی آبی یکی از بزرگترین دغدغههای روزانه اهالی این منطقه است.
داستان کمفه، داستان بسیاری از روستاهای ایران است؛ روایت فاصله میان «وعده» و «عمل» در بدیهیترین حق هر شهروند، یعنی دسترسی به آب سالم. مردم کمفه نه درخواست موهبت خاصی، بلکه تنها در انتظار عملی شدن وعدههایی هستند که زندگی را برایشان از نو ممکن کند. تا آن روز، کاروان بشکه و الاغها، همچنان در مسیر چشمههای در حال خشکیدن در حرکت خواهد بود
