به گزارش خبرگزاری recive، دانشمندان به فضانوردان توصیه کردهاند که برای جلوگیری از ضعیف شدن بدن در محیطهای کمگرانش به دویدن روی آورند؛ اما از آنجایی که آنها در فضا هستند، هر نوع دویدنی مدنظر نیست. محققان به فضانوردان توصیه کردهاند که چندین بار در روز در اطراف «دیوار مرگ قمری» بدوند.
دیوار مرگ قمری به کمک یک استوانه چوبی غولپیکر که توسط بدلکارهای موتورسیکلت در نمایشها استفاده میشود، یک جرثقیل به ارتفاع 36 متر و چند سیم بانجی شکل گرفتهاست. محققان خاطرنشان کردند که این میدان گرانشی مانع از دویدن بیش از حد سریع فضانوردان در ماه میشود. دیوار مرگ قمری نه تنها گرانش ایجاد میکند، بلکه برای ایجاد نیروی جانبی کافی برای مبارزه با تحلیل استخوان و عضله مفید است.
آلبرتو مینتی، استاد فیزیولوژی در دانشگاه میلان، میگوید:«از اینکه هیچکس پیش از ما به این ایده پی نبرده بود، شگفتزده شدم. دیوار مرگ قمری میتواند یک راه مناسب و سان برای تمرین در ماه باشد.»
انسانها از زمان پایان برنامه آپولو در سال 1972 پا به ماه نگذاشتهاند، اما ناسا و سایر آژانسهای فضایی با مأموریتهای طولانی مدت در زیستگاههای دائمی خود را برای بازگشت به ماه آماده میشوند. فضانوردان آرتمیس ناسا قرار است سال آینده با یک ماموریت بعدی به سطح ماه در اوایل سال 2026 پرواز کنند.
اطمینان از داشتن هوا، غذا و آب برای فضانوردان تا تشعشعات فضایی، چالشهایی هستند که فضانوردان در ماه با آنها مواجه خواهند شد. اما بدون نیروی گرانش طبیعی برای مقابله با آن، فضانوردان توده استخوانی و عضلانی را از دست میدهند.
محاسبات مینتی و همکارانش نشان میدهد که دویدن دور دیوار مرگ روی زمین، بدون آنکه منجر به زمین خوردن بشود، برای انسان بسیار دشوار است. اما در گرانش ماه، که یک ششم زمین است، این کار بسیار آسانتر است. طبق محاسبات او، دویدن با سرعت بیش از 12 کیلومتر در ساعت باید کافی باشد.
برای آزمایش این طرح، دو محقق در حالی که به طناب بانجی آویزان شده از جرثقیل متصل بودند، دور دیوار مرگ به عرض 10 متر دویدند. این فرایند با کاهش پنج ششم وزن بدن آنها، گرانش ماه را تقلید کرد. در ترکیب با دادههای تردمیل، دانشمندان به این نتیجه رسیدند که دویدن برای چند دقیقه در شروع و پایان هر روز، باید نیروی کافی برای قوی نگه داشتن استخوانها و عضلات و حفظ کنترل خوب سیستم عصبی ایجاد کند.
در مقابل چالش ساخت دیوار مرگ در ماه، میتوان به جای انتقال دیوار مرگ واقعی، فضانوردان را در زیستگاههای دایرهای قرار داد و به آنها اجازه داد تا در اطراف دیوارهای خانههای خارج از جهان خود، بدوند.
ماریا استوکس، استاد توانبخشی عصبی-عضلانی اسکلتی در دانشگاه ساوتهمپتون، گفت:«حرکت در این محیط استوانهای قطعا اقدام متقابل مفید برای کمک به جلوگیری از تغییر شرایط بدن در اثر گرانش کاهش یافته در ماه است. اما برای یادگیری مهارتهای خاص و اطمینان از عملکرد ایمن فضانوردان بر روی سطح ماه، آموزشهای خاصی برای زندگی روزمره و فعالیتهای کاری همچنان مورد نیاز است.»
منبع: theguardian
227227
