به گزارش خبرگزاری فارس، شادی عبدالوند بسکتبالیست توانمند ایرانی در گفت و گویی درباره موفقیت خود در این رشته صحبت هایی را بیان کرد.
عبدالوند اظهار داشت: سال 2019 در آمستردام هلند بود که بانوان ایرانی در جام جهانی بسکتبال سه نفره شرکت کردند. این بازی به گونه ای است که با نصف زمین بسکتبال انجام می شود و بیشتر بازیکنانی که از مهارت های بیشتری برخوردار هستند و عملکرد سرعتی دارند وارد این نوع از بسکتبال می شوند. 20 تیم از کل کشورها شرکت کرده بودند که یکی از آن ها تیم ایران بود. می دانستم که در آمستردام بازی دارم ولی تا لحظه آخر نمی دانستم که مسابقه سه نفره را قرار است شرکت کنم؛ دقیقا موقعی که رسیدم فرودگاه فهمیدم من را برای بازی در این مسابقه در نظر گرفته اند. بسکتبال سه نفره دو آیتم دارد یکی شوت سه امتیازی و دیگری مهارت های فردی؛ از هر تیم چهار نفره یک نفر برای شوت و یک نفر برای مهارت های فردی انتخاب می شود. در مسابقات آمستردام 10 گروه بودیم که من در مهارت های فردی بین همه همتایانم رکورد زدم و بعد هم مقام سوم را کسب کردم.
بانوی بسکتبالیست مدال آور بیان کرد: عاشق بسکتبال بودن برایم لذت بخش است؛ معتقدم اگر عشق نباشد پشتکار هم اتفاق نمی افتد و در نتیجه بدون پشتکار موفقیتی هم حاصل نخواهد شد. در همه رشته های ورزشی عملکرد خوبی دارم و در دانشگاه هم رشته تربیت بدنی خوانده ام و همه واحدهای عملی را 20 می شدم.
عبدالوند افزود: ورزش را از دوران ابتدایی شروع کردم، به طور جدی در بسکتبال فعالیت نمی کردم ولی چون استعداد داشتم معلم ورزشم مرا برای مسابقات مدرسه انتخاب کردند. بعد از ابتدایی سه سال بازی نکردم و از دوم یا سوم ابتدایی به طور جدی بسکتبال را شروع کردم.
وی ادامه داد: مادرم بیش از حد با بسکتبال من مخالف بودند و از آسیب دیدن من می ترسیدند، هر وقت مسابقه یا بازی داشتم مادرم دو سه کیلو کم می کرد ولی پدرم خیلی حمایتم می کرد و همیشه مرا می برد و می آورد و منتظرم می ماند تا تمرینم تمام شود. سه چهار سالی است که مادرم هم فعالیتم در رشته بسکتبال را دوست دارد.
بانوی بسکتبالیست کشورمان اظهار داشت: اگر اوایل لیگ باشیم کمتر تمرین می کنیم ولی جلوتر که می رود تمرین ها هم بیشتر می شود به این صورت که دوبار در روز تمرین داریم از 9 صبح تا 12 ظهر و هرروز بعد از ظهر هم دو سه ساعت تمرین داریم که واقعا این تمرین ها برایمان سخت است.چون حرفه ای این ورزش را دنبال می کنم نمی توانم چندان کارهای دیگری انجام دهم اما کلاس های شخصی مثل کلاس زبان را دنبال می کنم. آنقدر درگیر این رشته هستم که به کار دیگری فکر نمی کنم و فقط به مربیگری بسکتبال فکر می کنم.
عبدالوند درباره ورود و فعالیتش به عرصه بازیگری گفت: بازیگری را دوست ندارم؛ چند وقت پیش دو سه تا پیشنهاد داشتم که گفتند دوست داری وارد این فضای شوی اما گفتم دوست ندارم.
وی وضعیت رشته بسکتبال بانوان را این طور تبیین کرد: چند سالی است که بهترین رشته برای خانم ها بسکتبال است، اسپانسرها در این زمینه فعال شده اند و لیگ های خوبی شکل می گیرند، بازیکن های خارجی به لیگ ها اضافه شده اند و بازی ها آنقدر قوی شده است که نتیجه آن ها غیر قابل پیش بینی است. بیشتر از رشته های دیگر از آن استقبال می شود.
بسکتبالیست ایرانی درباره اینکه چرا شماره 6 را در تیم بسکتبال به تن می کند گفت: آدم ها با یک سری شماره ها حس خوب می گیرند من هم با 6 و 2 حس خوب می گیرم. در تیم 6 و در بازی های سه نفره 2 می پوشم.
عبدالوند تصریح کرد: عاشق بسکتبال هستم ولی دوست ندارم زندگی شخصی ام کاملا تحت تاثیر این ورزش قرار بگیرد چون معتقدم باید از چیزهای دیگر غیر از بسکتبال هم در زندگی لذت ببرم.
وی بیان کرد: با اینکه ورزشی ام نه فوتبالی هستم نه بازی های NBA را زیاد می بینم، تا حدودی بازی های بسکتبال آقایان را دنبال می کنم آخرین بازی که از این تیم دیده ام بازی های المپیک بوده است. معتقدم در کشور باید روی استعدادها و توانایی ها سرمایه گذاری کنیم. چنین چیزی ممکن نیست که با تمرین های کوتاه مدت چند ماهه یا یکساله بتوانیم پیروز المپیک شویم؛ دیگر کشورها تمرین های چند ساله و استراتژی های دقیق دارند و ما نداریم که این موضوع می تواند آسیب بزرگی باشد.
بانوی بسکتبال مدال آور افزود: اگر مربی شوم سخت گیر می شوم و ادب و احترام برایم نسبت به بسکتبال اولویت دارد؛ هر انسان به هرجایی که می خواهد برسد باید هدف داشته باشد و بعد از آن پشتکار مهم ترین چیز است. تلاش کرده ام که به چیزهایی که می خواسته ام برسم و آرام آرام این امر در زندگی ام حاصل شده است. دوست دارم در زندگی انسان خوبی باشم و برای جامعه مفید باشم.
عبدالوند که با برنامه «شب نشینی» گفت و گو می کرد؛ درباره اهداف ورزشی اش ادامه داد: برای ورزشکار تلخ ترین اتفاق این است که از ورزشش خداحافظی کند ولی اگر مجبور باشم از بسکتبال خداحافظی کنم دوست دارم مربی تیم های خوب باشم. مجارستان که بودم برای تحصیل و کار پیشنهاد داشتم ولی دل کندن برایم سخت است برای همین آن را قبول نکردم.
انتهای پیام/
