به گزارش recive، روزنامه اطلاعات نوشت: این سخن، فراتر از یک اظهار نظر ساده، نشاندهنده یک نگاه نخنما و محافظهکارانه به آموزش و فرهنگ جوانان است که نهتنها با روح زمانه همخوانی ندارد، بلکه نوعی محدودیت بیمورد بر شادی و خلاقیت دانشآموزان تحمیل میکند.
ابتدا باید پرسید: صبحگاه مدرسه برای چه است؟ آیا صرفا محلی برای اجرای دستورات خشک و مراسم تشریفاتی است، یا فرصتی برای ایجاد حس جمعی، انگیزه و نشاط در آغاز روز تحصیلی؟ آهنگ، چه موسیقی سنتی باشد چه مدرن، نهتنها سرگرمی نیست بلکه ابزار مهمی برای پرورش روحیه، تقویت هماهنگی گروهی و ایجاد انگیزه در دانشآموزان است.
دانشآموزانی که با نشاط و انرژی صبحگاه را آغاز میکنند، در طول روز تحصیل بهتر عمل میکنند، با همکاران خود همدلتر هستند و فضای مدرسه مثبتتر خواهد بود. با این حال، این وزارتخانه ترجیح میدهد به جای ایجاد انگیزه، دیوارهای خشک و بیروح مقررات را بلند کند.
سخن وزیر همچنین نشاندهنده عدم اعتماد به خود دانشآموزان است. فرض بر این است که کودکان و نوجوانان نمیتوانند با انتخاب آهنگ مناسب، رفتار جمعی درست را رعایت کنند. این نگاه، نهتنها بیاعتمادانه است، بلکه تحقیرآمیز هم هست. آیا آموزش و پرورش واقعا میخواهد جوانان را موجوداتی مطیع و بدون ذوق بار بیاورد، یا قصد دارد نسلی خلاق و باانگیزه بسازد؟ اگر گزینه دوم مدنظر باشد، محدود کردن موسیقی و شادی در مدارس یک ضدالگو است.
به طور خلاصه، سخن وزیر در بهترین حالت نشانه محافظهکاری بیجا و در بدترین حالت، تحقیر و محدود کردن نسل آینده است. وزارت آموزش و پرورش، به جای محدود کردن شادی و نشاط، باید بسترهایی فراهم کند که موسیقی، هنر و خلاقیت در مدارس جریان داشته باشد. جوانان ما سزاوار نیستند در محیطی که هر حرکت شاد و طبیعی آنان با انگ «مورد تایید نیست» پاسخ داده میشود، رشد کنند. این نوع نگاه، نهتنها ناکارآمد است، بلکه خطرناک هم هست؛ زیرا دانشآموزان را به جای افرادی خلاق و متفکر، به ماشینهایی بیروح و فرمانبردار تبدیل میکند.
این سخن، بیش از آنکه هشدار باشد،نادیده گرفتن واقعیتهای ساده انسانی و تربیتی است؛ نادیده گرفتن آنچه که مدارس را به محل یادگیری واقعی و زندگی جمعی تبدیل میکند.
23302
