به گزارش خبرگزاری recive این اثر، در یک نشست و بدون ویرایشهای دیجیتال توسط این دوئت در سال ۱۳۹۸ اجرا و ضبط شده است که اکنون در دسترس علاقمندان و مخاطبان موسیقی معاصر ایرانی قرار گرفته است.
در دفترچهٔ آلبوم «تهران–برلین» دربارهٔ این اثر چنین آمده است:
«مسائل موسیقی ایران همواره مورد توجه مشایخی بوده و او در انواع و اقسام گوناگون به این مسائل اندیشیده است. نحوه برخورد او با این مسائل کمابیش در تضاد با تفکر اساتید موسیقی ایرانی بوده است. در حالیکه کوشش و نگرانی اکثر اساتید موسیقی ایرانی بر حفظ «دستنخوردگی» موسیقی کلاسیک ایران متمرکز است؛ توجه، نگرانی و کوشش خستگیناپذیر مشایخی، متوجه «انبساط» و «تکامل» موسیقی ایران بوده است. تا جایی که او اصرار در دستنخوردگی موسیقی ایران را به یک «خواب غفلت بیپایان» تعبیر میکند.
تمایل مشایخی به آهنگسازی در محدوده کوک تعدیل نشده، علاوه بر «ارکستر موسیقی نو» به تشکیل «آنسامبل متاایکس» انجامید. آنسامبلی کوچک که بنا بر ضرورت هر قطعه از تعداد متغیری نوازنده تشکیل شده است. او در نامگذاری قطعات این آنسامبل به کارمنحصر به فردی دست میزند؛ به این ترتیب که از نام بعضی دانشجویان و نوازندگان خود آنسامبل در نامگذاری قطعات استفاده میکند. آثاری که او برای این آنسامبل تصنیف کرده است، کاملا ایرانی هستند. ساختار این قطعات از جمله قطعه حاضر، از موتیوها یا تمهایی تشکیل میشود که به قابی برای بداههنوازی نوازندگان تبدیل میشوند. عبارات و تمها طوری انتخاب شدهاند که نتیجه حاصله در درون تئوری «چندصدایی» مشایخی جریان مییابد.»
شکلگیریِ «دوئو تآی» حاصل همنشینی و همفکری دوران دانشجوییِ امیرحسین رئوفی و حمید فروزان در دانشکده موسیقی دانشگاه هنر تهران در سال ۱۳۸۹ است.
این دوئت با تمرکز بر ترکیبهای گوناگون دونوازی سنتور فعالیت خود را آغاز کرد و پس از آن با اجراهای متعدد در مراکز آکادمیک موسیقی ایدهها و ظرفیتهای موجود در دونوازی سنتور را آزمود.
شرکت در جشنوارههای معتبر داخلی و خارجی، کنسرتهای متعدد درجشنوارههای تخصصی موسیقی و انتشار چند اثر از اهم فعالیتهای دوئو تآی در این سالهاست.
59243