به گزارش خبرگزاری recive و براساس گزارش زومیت، محققان دانشگاه ملی فناوری دفاع چین (NUDT) با انجام آزمایشی شگفتانگیز، سرعت قطار مغناطیسی ابررسانا (مگلو) را به سطحی بیسابقه رساندهاند. در این آزمایش، وسیلهی نقلیهای یکتنی از حالت سکون به سرعت ۷۰۰ کیلومتر بر ساعت رسید و سپس در یک مسیر آزمایشی شناور مغناطیسی به مسافت تقریباً ۴۰۰ متر، به سرعت صفر کیلومتر بر ساعت بازگردانده شد. این دستاورد خیرهکننده، بالاترین شتاب یک قطار مغناطیسی ابررسانا تا به امروز محسوب میشود و نشانگر پتانسیل این فناوری در تحول حملونقل آینده است.
همانطور که در ویدئو دیده میشود، خودرو مورد آزمایش به سرعت برق از مقابل دوربین میگذرد و مثل هواپیمای جنگنده در آسمان، غرش میکند. هرچند رسیدن از حالت سکون به سرعت ۷۰۰ کیلومتر بر ساعت چشمگیر است، چنین شتابی اصلاً برای حمل مسافر درنظر گرفته نشده است. صرفاً نیروی جی واردشده به بدن آنقدر بالاست (در حدود ۱۰ جی) که شاید سرنشینان را به ژله تبدیل نکند، اما آنها را در آستانهی محدودهای قرار میدهد که حتی خلبانان حرفهای جنگنده هم دچار بیهوشی میشوند.
جالب اینجاست که توقف خودرو، با وجود سرعت بالایش فقط حدود ۵ جی فشار وارد میکند. در هر صورت، تجربهی سواری با چنین وسیلهی پرشتابی احتمالاً بیش از همه شبیه نشستن درون وسایل تفریحی دلهرهآور در شهربازی است؛ با این تفاوت که از شدت فشار جی بیهوش میشوید و هیچچیز به یاد نمیآورید.
بااینحال، پژوهشگران دانشگاه ملی فناوری دفاع چین به همینجا بسنده نمیکنند. هدف نهایی آنها رسیدن به سرعت هزار کیلومتر بر ساعت است که از سرعت معمول ۸۸۵ تا ۹۳۳ کیلومتر بر ساعتی که هواپیماهای مسافربری معمولی با آن پرواز میکنند، فراتر میرود. این سطح از سرعت میتواند پیمودن مسیرهای طولانی در چین، مثل شانگهای تا پکن را که معمولاً با خودرو حدود ۱۴ ساعت طول میکشد، به سفر دو ساعته با قطار تبدیل کند.
سیستم آزمایششده از «آهنرباهای ابررسانای با دمای بالا» استفاده میکند؛ بدین صورت که سیمپیچهای ابررسانای الکتریکی نصبشده روی وسیلهی نقلیه، میدانی مغناطیسی ایجاد میکنند که با مسیر تعامل میکند و باعث شناوری میشود؛ یعنی خودرو بدون تماس مستقیم با ریل حرکت میکند و اصطکاک تقریباً حذف میشود.
اگرچه به ابررساناهای مورد استفاده «دمای بالا» گفته میشود، آنها همچنان در دمای بسیار پایین نیتروژن مایع، یعنی حدود منفی ۱۹۶ درجه سانتیگراد کار میکنند که نسبت به ابررساناهای سنتی با هلیوم مایع بسیار گرمتر و عملیاتیتر است.
ایدهی مگلو چینیها از نظر مفهومی به برخی فناوریهای نظامی شباهت دارد. برای مثال، ارتش آمریکا از سالها پیش در ناوهای هواپیمابر خود از یک فناوری مرتبط به نام سیستم راهاندازی الکترومغناطیسی هواپیما (EMALS) استفاده میکند تا هواپیماهای جنگنده را به سرعت بسیار بالا برای برخاستن از روی عرشه برساند. اما فناوری چین پیچیدهتر و توانمندتر است و برای استفاده در حملونقل مسافربری طراحی شده است.
در سطح جهان، ژاپن با قطار SCMaglev خود، استاندارد طلایی مگلوهای ابررسانا را دراختیار دارد؛ اما این قطار هنوز در دسترس عموم قرار نگرفته و با مشکلات قانونی، زیستمحیطی و هزینههای بالا روبهرو است. ژاپن از دهه ۱۹۶۰ توسعه آن را آغاز کرده و اولین آزمایش موفق شناوری در دهه ۱۹۷۰ انجام شد. حتی نسخههای بدون سرنشین این قطار سرعت ۵۱۷ کیلومتر بر ساعت را ثبت کردهاند.
چین با رویکرد «اول بساز، بعد سؤال بپرس» توانسته تنها قطار مغناطیسی سریع عملیاتی جهان را راهاندازی کند. قطار مگلو شانگهای، مسافران را از فرودگاه پودونگ به ایستگاه لونگیانگ منتقل میکند؛ مسیری ۳۰ کیلومتری که در تنها ۷ تا ۸ دقیقه طی میشود، در حالی که رانندگی در همان مسیر معمولاً ۴۰ تا ۴۵ دقیقه بهطول میانجامد.
آزمایش جدید NUDT نشان میدهد که چین به سرعت در حال پیشرفت در زمینه مگلو ابررسانا است و احتمالاً در آینده، با توسعه این فناوری، سفرهای درونشهری و بینشهری مسافران بهشدت سریعتر و کوتاهتر خواهد شد. این پروژه همچنین نوید استفادههای دیگر از فناوری ابررسانا، مانند پرتاب آسانتر موشکها یا شبیهسازی پروازهای با سرعت بالا برای آزمایش تجهیزات ویژه، را میدهد.
۲۲۷۲۲۷