به گزارش recive محمدتقی فاضل میبدی در روزنامه شرق نوشت: نفسکشیدن در این هوای زهرآگین یعنی مرگ تدریجی خودخواسته. تعداد بیماری و مرگ به خاطر آلودگی هوا رو به افزایش است و آمارهای وحشتناک اعلام میشود. چرا چنین شد؟ آیا همه اینها را باید به حساب تغییرات اقلیمی گذاشت؟ دولتمردان و متولیان در خلق این دودهای سیاه هیچ تقصیر یا قصوری ندارند؟ اینکه میگویند هیچ پدیدهای بدون علت نیست، باید دید چرا؟
سالهاست دلسوزان و کارشناسان داخل و خارج، به دولتها هشدار میدهند که مدیریت آب در کشور نادرست است و مافیای آب چیزی جز منافع خود را نمیشناسد. سالهاست دلسوزان محیط زیست راجع به جنگلزدایی در این کشور هشدار میدهند که تبرها را زمین بگذارید و نبُرید این درختان سر به فلک کشیده را که از بالا برای ما ابر میآفرینند و باران تولید میکنند. چرا تالابها خشکید، رودخانهها به تلی از خاک و کویر دگرگون شد، دریاچه ارومیه پس از میلیونها سال نمکزار شد!
تاریخ آیا این بلاهای مرگآور را به حساب طبیعت میگذارد؟ یا به حساب نادانی و کمتوجهی مسئولان؟ علت پدیده ابر و باران در این کشور، عمدتا به دست کارناشناسان از بین رفته است.
در دولت هشتساله احمدینژاد فریادها از حلقومها برآمد که حفر این چاههای بیرویه در ایران جا ندارد، خشکی سفرههای زیرزمینی یعنی فرونشست زمین و تهدید زندگی. دولت موعودگرا! با حفر هزاران چاه عمیق و نیمهعمیق، کرد آنچه را نباید میکرد.
آقای دکتر پزشکیان، دود سیاه آسمان شهر را تیره کرده، شهردار ارزشی! تهران کارشناس ندارد. مردم دولت را میشناسند.
اگر کارشناس ندارید، متخصصان خارجی را به کمک بگیرید، (اطلبوا العلم ولو بالصین). الان هنگام جنگهای ایدئولوژیک و دعواهای سیاسی نیست. پای حیات مردم در میان است. میدانم شما در ایجاد این هوای آلوده نقشی نداشتهاید، اما میتوانید با گفتوگو با کارشناسان از داخل و خارج، مشکل را کاهش دهید.
آقای پزشکیان! در کنار این هوای سمآلود، تورم دردآلود حال مردم را گرفته است. چرا اینقدر گرانی؟! چرا بازار و اقتصاد به دست دلالان خونآشام افتاده؟ برنج و روغن و لبنیات و گوشت و سایر خوراکیها در کدام زمانی چنین افزایش نرخ داشته؟ مردم تاب این گرانیها را ندارند. چرا از عدل و داد و درایت خبری نیست؟ اقتصاد و صنعت و بازرگانی و کشاورزی را چه کسانی مدیریت میکنند؟ در گزینش افراد، در دولت وفاق، تخصص مقدم است یا مصلحت؟
آقای رئیسجمهور! دود و تورم مانند دو لبه قیچی جان مردم را میفشارد. با آن مقدار اختیاری که برایتان گذاشتهاند، مردم را از زیر خط فقر درآورید. و نصیحت فردوسی را بشنوید: بکوشید تا رنجها کم کنید/ دل غمگنان شاد و خرم کنید. چو شادی نباشد بکاهد روان/ خرد گردد اندر میان ناتوان.
17302
