او در عین حال شجاع بود از شجاعتش در رادیویی که قبل از انقلاب نقش روشنگری بر علیه سلطنت داشت هم اگر بگذریم بعد از انقلاب هم شجاعانه بدون واهمه دیدگاههایش را ابراز و منویاتش را اجرا میکرد.
او بود که اجازه داد در روزنامه تحت مدیریتش حرفهایی از جنس دیگر زده شود.
آقای محمد جوادحجتی کرمانی در زمانی که روزنامه رقیب اجدادش را به رخش می کشید با کوله باری از تجربه و دانش وصبوری که در زندان ستمشاهی آموخته بود با عنوان ” کوتاه و گویا” مطالبی نو در روزنامه اطلاعات می نوشت.
مرحوم صابری با “دوکلمه حرف حساب” درددل مردم را منعکس می کرد و لبخندی هم برلبان ملت می نشاند.
در دوره ای که مذاکره مستقیم با آمریکا تابویی بزرگ بود عطاالله مهاجرانی مقاله اش در باب ضرورت مذاکره مستقیم در روزنامه اطلاعات به چاپ می رسید و ترکش هایش به دعایی اصابت می کرد و دم برنمی آورد.
صریحا از بیت و یاران امام دفاع می کرد و برای دوست شفیقش در سخت ترین دوران بدون واهمه جشن تولد می گرفت.
برای شعرا و نویسندگان غیر حکومتی و منتقد پناه بود تا بدانند یکی با شرح صدر مثالزدنی قدردان اندیشه آنها برای مملکت بود هرچند از نظر فکری با آنها زاویه داشته باشد.
هنرمندان می دانستند یکی هست با لباس روحانیت که آنها را خودی می پندارد و درجرگه متدینین و وطن شناسان به حساب می آورد.
دعایی در رفع زاویه بین روشنفکران و دولتمداران نقشی برجسته داشت.
مردی بود از جنس طالقانی و امام موسیصدر که همه اقشار را تکریم و احترام میکرد و جاذبه اش مثال زدنی بود. کاش صدها دعایی داشتیم و امید که داشته باشیم و شاید هم داریم ولی امکان بروز اندیشه خود را نیافته اند.
باید گشت و دعایی ها را پیدا کرد و دستشان را بوسید و کار قلم و فرهنگ را به آنها سپرد. انشا الله خداوند دعایی را رحمت کند و درجات معنوی او را تعالی بخشد.