به گزارش خبرگزاری recive به نقل از روابطعمومی گروه سینمایی هنر و تجربه، ستاره اسکندری در ابتدای مراسم پس از خیرمقدم به حضار گفت: همه روزهای بسیار عجیبی را پشت سر گذاشتهایم، روزهایی که طبیعتاً سینما هم از آن بی آسیب نماند. برای دیدهشدن این فیلم کوشش بسیار شد بخصوص که آمین فیضآبادی دوست داشت که در کنار شما و بقیه دوستان عزیز این فیلم را ببیند.
ستاره اسکندری در ادامه با اشاره به فقدان فیلمهای شاعرانه در سینمای امروز ایران گفت: در این روزگاری که فیلمها با بودجههای آنچنانی ساخته میشوند و آثار از آن چیزی که ما بهعنوان سینما میشناسیمش فاصله گرفتهاند این گروه کنار هم جمع شدند تا اثری ارائه دهند بر پایه آن چیزی که در واقع سالهاست در سینمای ما گم شده، یعنی شعر، تصویر و ادبیات و سوژههایی که هر چقدر هم که گفته شود باز تکراری نمیشوند ما کنار هم جمع شدیم تا بگوییم میشود یک اتفاق بینارشتهای رقم زد و بخش هنری میتواند بهموازات جریانات اجتماعی، پیشآگاهی باشد و بگوییم که ما هنوز هستیم و سعی میکنیم که کمک کنیم تا اینگونه سینمایی، زنده بماند.
وی در ادامه افزود: بخش زیادی از سینما در واقع احساساتی است که ما تجربه میکنیم و میتوانیم آن را به تصویر بکشیم. من خیلی خوشحالم که این فیلم در بخش هنر و تجربه اکران میشود و معتقدم تنها بخشی که در سینمای ما همچنان پویا باقیمانده سینمای هنر و تجربه است.
آمین فیضآبادی کارگردان فیلم نیز با تشکر از ستاره اسکندری، الهام کرد و همه عوامل فیلم گفت: این فیلم بهنوعی بیانکننده فرم کاری من است. من آهنگسازم، با تصویر و صحنه کار میکنم و در واقع به داستانگویی بسیار علاقه دارم. حتی زمانی که بخواهم فقط یک قطعه موسیقایی هم بنویسم باز به یک داستان نیاز دارم و در آثارم نیز همواره از فعالین دیگر عرصهها دعوت به همکاری میکنم؛ بنابراین در اشکال مختلف تولیداتم از قطعات صرف موسیقی گرفته تا موزیک تئاتر، اپرا و… میتوان مدیومهای مختلف را بهصورت درهمتنیده دید؛ اما الزاماً هدفم بینارشتهای کارکردن نیست
آمین فیضآبادی با اشاره به اهمیت زیست تاریخی و فرهنگی لالهزار و تأثیر آن بر ایده این فیلم گفت:
ما در لالهزار دولایه از زندگی را میبینیم، لایه پایین که پر از مغازههای الکتریکی است و لایة بالایی که سالنهای نمایش و سینماهایی است که به مخروبه تبدیل شده و لالهزار آن را در خود جایداده است.
وی ادامه داد: سال ۲۰۲۲ یک پروژه بینالمللی به مناسبت دویست و پنجاهمین سالگرد تولد بتهوون به من و هنرمندانی از دیگر نقاط جهان پیشنهاد شده بود تا هر کسی بر مبنای جایی که ارتباطی ویژه با آن دارد یک پروژه در این راستا تعریف کند و آنجا بود که من برای اولینبار از خودم سؤال کردم که چرا بتهوون و اصلاً چرا همه باید موسیقی کلاسیک و بتهوون گوش بدهند! و اساساً چه رابطهای میتواند بین بتهوون و لالهزار باشد و این سؤالاتی که شاید مستقیم به هم ربط نداشت محور گفتگوهای اولیه با الهام کرد شد.
فیضآبادی ادامه داد: موسیقی این فیلم با اولین کوارتتی که بتهوون نوشته و اتفاقاً در آن زمان ناشنوا هم شده بوده آغاز میشود و رفتهرفته همراه سیر تحولی که کاراکتر دختر طی میکند، این موسیقی کلاسیک به موسیقی ایرانی تبدیل میشود در واقع من از طریق ربع پردهها آن موتیفها را به موسیقی ایرانی تبدیل کردم.
وی ادامه داد: من این فیلم را اثری مکانمحور مینامم. خود لالهزار در واقع یک مکان بینرشتهای بوده، یعنی وقتی در لالهزار قدم میزدید، وارد فضایی میشدید که از موزیک گرفته تا تئاتر و سینما و فروشگاه گرفته تا هزار اتفاق دیگر در آن جریان داشت و من لالهزار را به این دلیل انتخاب کردم که برای من نمادی از تمام اتفاقاتی است که در تمام این سالها برای روح و روان ما افتاده، در واقع لالهزار برای من یک بدن، یک خاطره و یک روان جمعی و از لحاظ فرمی شبیه یک انسان دولایه است که در هر لایه از آن نیز باز لایههای متعددی وجود دارد.
59243