به گزارش recive، مشابه دایناسورها، این ستارههای غولپیکر دیگر وجود ندارند، اما همانطور که زمینشناسی زمین پر از فسیلهای دایناسورها است، جهان پر از فسیلهای کیهانی است که از این ستارههای اولیه به جا ماندهاند و آنها سیاهچالهها هستند. در واقع، تایید وجود این ستارهها با چنین جرمهای عظیمی در جهان اولیه میتواند به توضیح چگونگی رشد سیاهچالههای کلان جرم با جرمهایی که چندین میلیونها برابر خورشید هستند پیش از اینکه کیهان حتی به یک میلیارد سالگی برسد، کمک کند.
به نقل از ایسنا، اولین شواهد تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) از این ستارههای غولپیکر زمانی ارائه شد که گروهی از ستارهشناسان شروع به بررسی ترکیب شیمیایی کهکشانی به نام GS ۳۰۷۳ کردند. این کهکشان در فاصله حدود ۱۲.۷ میلیارد سال نوری از ما قرار دارد و تنها ۱.۱ میلیارد سال پس از مهبانگ دیده میشود. در این مورد، نشانه، عدم تعادل نیتروژن به اکسیژن در GS ۳۰۷۳ بود که نمیتوان آن را با هیچ نوع ستاره شناختهشدهای توضیح داد.
دنیل والن، یکی از اعضای گروه از دانشگاه پورتسموث در بریتانیا میگوید: کشف اخیر ما به حل یک راز کیهانی ۲۰ ساله کمک میکند. با GS ۳۰۷۳، ما اولین شواهد رصدی مبنی بر وجود این ستارههای غولپیکر را داریم. این غولهای کیهانی برای مدت کوتاهی به طرز درخشانی میسوختند و سپس به شکل سیاهچالههای عظیم فرو میریختند و نشانههای شیمیایی از خود به جا میگذاشتند که میتوانیم میلیاردها سال بعد آنها را شناسایی کنیم. آنها کمی شبیه دایناسورهای روی زمین هستند. عظیم و بدوی با عمری کوتاه که فقط یک ربع میلیون سال زندگی کردهاند که یک چشم به هم زدن کیهانی است.
کهکشانی با شیمی عجیب
این گروه با استفاده از این اطلاعات، تکامل ستارگانی با جرمهای بین ۱۰۰۰ تا ۱۰ هزار برابر جرم خورشید را مدلسازی کردند تا مشخص کنند که این ستارگان پس از مرگ ابرنواختر، چه عناصری را تولید و سپس در خانههای کهکشانی خود پخش میکنند. این امر، مکانیسم خاصی را آشکار کرد که میتواند مقدار زیادی نیتروژن ایجاد کند.
این ستارههای غولپیکر، هلیوم را در هستههای خود میسوزانند تا کربن تولید کنند که سپس به پوسته بیرونی ستاره که در آن هیدروژن در حال سوختن است، نشت میکند. سپس همجوشی کربن و هیدروژن، نیتروژن ایجاد میکند که از طریق همرفت در سراسر ستاره پخش میشود. پس از این، ماده غنی از نیتروژن به فضا فرار میکند و مواد گازی اطراف را غنی میسازد.
این واقعیت که این فرآیند میلیونها سال ادامه داشته است، میتواند فراوانی نیتروژن در GS ۳۰۷۳ را توضیح دهد. ستارگانی با جرم کمتر از ۱۰۰۰ جرم خورشیدی یا بیشتر از ۱۰ هزار جرم خورشیدی، چنین غنیسازی شیمیایی را تولید نمیکنند.
تحقیقات این گروه همچنین پیشبینی میکند که وقتی این ستارههای دایناسوری به پایان عمر خود میرسند، چه اتفاقی میافتد و نشان میدهد که آنها مستقیما به شکل سیاهچالهها فرو میریزند. نبود انفجار ابرنواختری به این معنی است که این سیاهچالهها هنوز میتوانند هزاران برابر خورشید جرم داشته باشند که به آنها یک شروع بزرگ در رشد سیاهچالههای فوقسنگین میدهد.
در واقع، یک سیاهچاله ابرپرجرم در قلب GS ۳۰۷۳ وجود دارد که میتواند نتیجه ادغام سیاهچالههای ایجاد شده توسط این ستارههای غولپیکر باشد. این گروه اکنون به دنبال کهکشانهای غنی از نیتروژن اولیه دیگر در جهان اولیه خواهند بود که به وجود این ستارههای غولپیکر قوت میبخشد.
۵۸۵۸