درد نوشته‌ای برای رئیس‌جمهوری آمریکا آقای ترامپ
درد نوشته‌ای برای رئیس‌جمهوری آمریکا آقای ترامپ
چند ماه پیش نوه‌ی هفده‌ساله‌تان خیلی خوب از شما دفاع کردند. صحبت‌های کوتاه این دختر خوب برای نجات شما و کشاندن مردم برای انتخاب ریاست جمهوریتان کمک بسیاری به شما کرد. من یک‌بار همان زمان، و چند ماه بعد از آن دل‌نوشته دیگری را به‌عنوان نویسنده کودکان و نوجوانان خطاب به ایشان نوشتم. شک دارم تا امروز آن دل‌نوشته‌ها را دیده باشد و احتمالاً هرگز نخواهند دید. در نامه اول باتوجه‌به بعضی حرف‌های ایشان نوشتم شناخت من با شناخت شما از پدربزرگتان یکی نیست. خواستم اجازه بدهند شما برای من همان بمانید که خود شناخته‌ام.
آقایان دوره‌های متعدد ریاست‌جمهوری آمریکا (کارتر، ریگان، بوش پسر و… و امروز، آقای ترامپ) ما چه خطاهایی مرتکب شده بودیم؟ ما دردها داشتیم. گرفتار ستم و ظلم شاه بودیم. می‌خواستیم آزاد باشیم. زیر سلطه‌ی کسی و کشوری نباشیم. انقلاب خوبی اتفاق افتاد. پیرمردی دوست‌داشتنی آمد به داد مردم کشورم برسد. او پیروز شد. ساده بود. ساده‌زیست. رحلتش میلیون‌ها ایرانی و مسلمان را غمگین و داغدار کرد.
از همان آغاز انقلاب بلاهای متعددی به سرمان آمد. آوردید! اتفاق‌هایی عجیب برای سنگ‌اندازی مقابل پاهای امام خمینی، رهبر انقلاب. اتفاق‌هایی در شهرهای مختلف، مخصوصاً در کردستان ایران، ماجرای همدان برای براندازی رژیم. آغاز جنگی تحمیلی و بسیار دردناک و تلخ هشت‌ساله با جنایت‌کاری چون صدام حسین. بیش از چهل کشور به او کمک می‌کردند. کشور شما. آلمان که سلاح‌های شیمیایی‌اش بسیار جوانان ما را نابود کرد. (من در زمان جنگ تحمیلی که گاهی فقط برای تهیه خبر و گزارش به مناطق جنگی می‌رفتم و هرگز سلاح به دست نگرفتم، در منطقه فاو، “عملیات والفجر هشت” با سوغات کشور آلمان شیمیایی شدم!) هنوز عوارضش را دارم! کشور انگلیس که همیشه به کشور ما خیانت کرده است. شوروی که در همان ایام به چند کشور تجزیه شد! یکی از آنها روسیه است. روسیه گاهی حمایت‌هایی از ایران می‌کند. هرگز قبولشان ندارم. روسیه به نظر من خطاکارتر از حتی کشور شماست!
ما بسیار آسیب‌ها دیده‌ایم در آن هشت سال. هیچ برای دفاع از خودمان نداشتیم. جز جان بچه‌هایمان در برابر بی‌شمار سلاح‌های مدرن آن دوره که آنان بی‌رحمانه و مظلومانه کشته می‌شدند. باید کاری می‌کردیم. باید می‌آموختیم خودمان تولید کنیم و در برابر دشمنان بایستیم. توانایی‌هایمان روزبه‌روز بیشتر می‌شد. بعد از هشت سال بدون ازدست‌دادن حتی یک متر از خاک کشورمان جنگ به نفع ما تمام شد. کسی صدام را برای شروع جنگ و میلیاردها دلار خسارت به کشور ما محکوم نکرد. سازمان ملل در دستان شما بود. هر وقت اعتراضی داشتیم و قرار بود از ما دفاع شود شما وتو کردید. زمانی نبوده و نیست در این ده‌ها سال آسیبی از جانب شما ندیده باشیم. چرا؟
باید می‌آموختیم و تولید می‌کردیم و در برابر توطئه‌ها می‌ایستادیم. باور کنید ما ایرانی‌ها از جنگ و جنگ‌افروزی متنفریم. دوست نداریم بجنگیم، مگر مجبور شویم. مجبور برای دفاع. برای ما سلاح‌های غیرمتعارف از سلاح‌های ممنوعه برای تولید است. ما مسلمانیم و تولید اینها برایمان حرام است و به سراغشان نمی‌رویم. اگر انرژی‌های هسته‌ای تولید می‌کنیم برای مصارف درست و نیازمندی‌های کشورمان است، بخصوص برای صنعت و برق. البته من آدم سیاسی نیستم و در این موارد اطلاعات و تخصص ندارم. چیزهایی را که می‌دانم و می‌فهمم به زبان می‌آورم و بیان می‌کنم.
آقای ترامپ شما قبل از ورود مجدد به کاخ سفید برای گفتگو با ایران حرف‌های زیادی زدید. اما از اولین اقدام‌هایتان اعلام تحریم‌ها بر علیه ایران بود. شما و نزدیکانتان مدام اعلام کرده و می‌کنید کاری می‌کنیم مردم ایران فقیرتر شوند. چرا؟! گناه مردم بزرگ و با فرهنگ و اندیشه‌ی ایران چیست؟! گناه بیماران خاص و کودکان بیمار چیست به دلیل تحریم‌های ظالمانه شما و نرسیدن دارو می‌میرند! برای شما و ایشان حتماً لذت زیادی در بیان و عمل به این کارها و حرف‌ها وجود دارد! حتماً همین‌طور است.
چرا به‌جای داشتن قلب‌های مهربان، اظهار محبت، خوبی، امید و عشق انسان‌ها تهدید می‌شوند؟ چرا باید دیوانه‌ای مثل نتانیاهو آن همه ظلم کند و هزاران بی‌گناه را بکشد و شهرها و خانه‌ها را ویران کند؟! آب و برق را به روی مردم و شهرها ببندد! این اتفاق برای فرزندان و نوه‌ها و قوم و خویشان شما بیافتد چه حالی پیدا می‌کنید؟ وقتی کودکان معصوم و زیبا و دوست‌داشتنی در این بمباران‌ها و جنگ‌ها تکه‌تکه می‌شوند دلتان نمی‌لرزد؟ و ما می‌دانیم نتانیاهو و امثال او بازیچه‌هایی بیش نیستند. چرا باید هر روز تهدید به بمباران، و تحریم‌های ظالمانه شویم؟ چون شما می‌خواهید و دوست دارید؟ نمی‌شود شب‌ها زمان خوابیدن به‌جای انجام طرح و توطئه‌های جدید و آوردن بلا به سر انسان‌ها و کشورها به اینها بیندیشید که همه‌جا صلح باشد و آرامش و شادی و عشق و دوستی؟! یقین اینها باشند شما هم آرام خواهید بود. شما و ما چقدر زنده خواهیم بود؟ می‌ارزد چنین ستم‌هایی برای دو روز زندگی در این عالم؟ ما اعتقاد به جاودانه شدن در این دنیا نداریم. همه‌چیزتمام می‌شود. آنان که فکر می‌کنند با سیستم‌های عجیب و پیچیده‌ی علم و فن آوری به عمری جاودانه می‌رسند و فضاها را تسخیر می‌کنند در این ایام افکار، کودکانه دارند. بگذاریم از دنیای خودشان لذت ببرند. برایشان بهترین آرزوها را داریم.
آقای ترامپ شما که دوست دارید هر روز کشوری را به یکی دیگر از ایالت‌های خودتان اضافه کنید دقایقی با خود خلوت کنید، ببینید حرف‌هایتان منطق دارد؟ روش و راه‌ها و عملکردهایتان صحیح است؟
نمی‌خواستم اینها را بنویسم. نوشتم. شاید لحظه‌ای بعضی وجدان‌ها را بیدار کند. دری تأمل کنند. تصمیم‌های عجولانه و نابخردانه نگیرند. فکر نکنند آنان همه‌کاره‌ی دنیا، بزرگ دنیا و عقل کل در تمام دنیا هستند. برای آنانی نوشتم که ارزشی برای انسان‌ها قایل نیستند. هزاران کودک و پیر و جوان و زن و مردمان بی‌دفاع را می‌کشند! کسانی که هرگز به قوانین ارزش و احترام قایل نیستند. از جمله نتانیاهو! او آتش‌بس را او نقض می‌کند! و کسی چون آقای ترامپ طرف مقابل را به‌شدت تهدید می‌کند” اگر تا فلان روز اسرا آزاد نشوند همه‌ی خاورمیانه چنین‌وچنان می‌شود! ” برای شما انجام چنین کارهایی چقدر ساده و راحت است! چرا؟!…
زلنسکی به کاخ سفید می‌آید، گفته‌هایش را تحمل نمی‌کنید. با او آن چنان برخورد می‌کنید! به او که در موضع ضعف قرار دارد می‌توپید و خواسته‌هایی دارید که مجبور است به آنها تن بدهد. انتظار دارید ایران هم با شما به گفتگو بنشیند. می‌دانیم قول هم بدهید عمل نمی‌کنید! حتماً ماجرای طبس در ایران را به یاد دارید. فکر می‌کنم در زمان آقای کارتر بود. خدا به کمک ایران آمد و هواپیماها و بالگردهای شما در طوفان شن گرفتار شدند. ایران اسرای آمریکایی سفارت شما را آزاد کرد. به هیچ یک از تعهدهایی که برای آن ماجرا داده بودید تا امروز بعد از احتمالاً چهل سال عمل نکرده‌اید .
و من باز باید بی‌خوابی به سرم بزند. عادت دارم!… در آن ساعت‌ها به امثال شما فکر می‌کنم که چقدر انسان‌های بی‌رحمی هستید و به تحریم‌هایی نابخردانه و ناجوانمردانه برای مردم بزرگ و عزیز کشورم.
آقای ترامپ ما همیشه و همچنان خدا را داریم. شما هم گاهی به خدا بیندیشید که او شاهد و ناظر همه چیز است. دنیا و زندگی همه‌ی انسان‌ها ناگهان و خیلی زود به پایان می‌رسد. برای ما شاید با سختی و تحمل سختی‌ها و فقر، برای شما با خوشی و لذت با ظلم‌ها و ستم‌ها. آری می‌گذرد!…
پیشنهاد می‌کنم دو دل‌نوشته‌ای را که برای نوه‌ی عزیزتان “کای مدیسون” نوشته بودم بیابید و بخوانید. آنجا پیشنهادهایی داده‌ام که فقط با سلاح‌های کشنده در تسخیر کشورها و دنیا نباشید راه‌های بهتری هم وجود دارد…
حسن احمدی؛ نویسنده کودکان و نوجوانان
۵۷۵۷
