حرکت یک سیاهچاله غول‌پیکر به سمت کهکشان ما / ۶۰۰ هزار برابر خورشید است!

به گزارش recive، تیمی از محققان مرکز اخترفیزیک هاروارد و اسمیتسونیان اعلام کردند که نشانه‌هایی از این سیاهچاله‌ عظیم را در ابرهای ماژلانی یا همان کهکشان‌های کوتوله‌ای که به دور کهکشان ما در حال چرخش هستند، شناسایی کرده است.

به نقل از یورونیوز، پس از شناسایی این سیاهچاله، دانشمندان گمانه‌زنی‌هایی را درباره‌ی سرنوشت آن در صورت برخورد ابرهای ماژلانی با کهکشان راه شیری آغاز کرده‌اند؛ سناریویی که انتظار می‌رود در آینده‌ای دور رخ دهد.

در حال حاضر، این کهکشان‌های کوتوله تحت عنوان ابرهای ماژلانی در فاصله‌ی حدود ۱۶۰ هزار سال نوری از کهکشان راه شیری قرار دارند و به‌تدریج تحت تأثیر نیروی گرانش، به سمت کهکشان ما جذب می‌شوند.

اگر وجود این سیاهچاله‌ی فوق‌العاده پرجرم تأیید شود، ممکن است در نهایت با کمان ای (Sagittarius A*) ، سیاهچاله‌ی کلان‌جرم واقع در مرکز کهکشان راه شیری، ادغام شود.

برای شناسایی این سیاهچاله‌ای در ابرهای ماژلانی، تیم اخترفیزیکدانان از روشی متفاوت استفاده کرد. آن‌ها ستاره‌های فوق‌سریع (Hypervelocity Stars) را بررسی کردند؛ اجرامی اسرارآمیز که با سرعتی حدود ۱۰ برابر بیشتر از سایر ستارگان کهکشان ما حرکت می‌کنند. بااین‌حال، جهت حرکت آن‌ها هنوز مشخص نیست. اما سرعت بالای این ستارگان باعث شد که پژوهشگران احتمال دهند که منبع آن‌ها، سیاهچاله‌هایی پنهان باشد.

مکانیسم هیلز

با استفاده از داده‌های تلسکوپ گایا – که سال‌هاست اجرام کهکشان راه شیری را نقشه‌برداری می‌کند – پژوهشگران سرعت و حرکت ۲۱ ستاره‌ی فوق‌سریع را اندازه‌گیری کردند. این کار به آن‌ها اجازه داد که منشأ ۱۶ مورد از این ستارگان را ردیابی کنند. آن‌ها دریافتند که از میان این ۱۶ ستاره، ۷ مورد از ناحیه‌ی سیاهچاله‌ی کمان ای (Sagittarius A) سرچشمه گرفته‌اند. اما ۹ ستاره‌ی باقی‌مانده احتمالاً از ابرهای ماژلانی آمده‌اند.

به گفته‌ی محققان، این موضوع نشان می‌دهد که آن‌ها تحت تأثیر «مکانیسم هیلز» از یک سیاهچاله‌ی پنهان به بیرون پرتاب شده‌اند. مکانیزم هیلز پدیده‌ای است که زمانی رخ می‌دهد که یک سیاهچاله با دو ستاره‌ی نزدیک به خود تعامل داشته باشد. در این فرآیند، جاذبه‌ی شدید سیاهچاله باعث می‌شود که یکی از ستارگان با سرعتی فوق‌العاده زیاد پرتاب شود؛ گاهی آن‌قدر سریع که حتی می‌تواند از کهکشان خود نیز خارج شود.

در حال حاضر، ابرهای ماژلانی در فاصله‌ای حدود ۱۶۰ هزار سال نوری از کهکشان ما قرار دارند و سقوط تدریجی آن‌ها به درون راه شیری اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسد.

به گفته‌ی پژوهشگران، اگر وجود این سیاهچاله‌ی فوق‌العاده پرجرم تأیید شود، احتمال دارد که با کمان ای* به عنوان سیاهچاله‌ی مرکزی کهکشان راه شیری ادغام شود و سیاهچاله‌ای عظیم‌تر را شکل دهد.

این رویداد کهکشانی بدون شک تماشایی خواهد بود، اما بر اساس برآوردهای اخیر، این برخورد کیهانی حدود ۲ میلیارد سال دیگر رخ خواهد داد.

۵۸۵۸